1.

Η κυρία-Μάρθα κοίταξε το τεράστιο, σκουρόχρωμο πανί που απλωνόταν μπροστά της. Ένοιωσε να την καταλαμβάνει η γνωστή απελπισία. Πάντα μισούσε το σιδέρωμα, αλλά η εβδομαδιαία αναμέτρηση της με την «μαύρη λαίλαπα», την έφερνε στα όριά της απόγνωσης. Η μάχη συχνά τελείωνε ισόπαλη, αφήνοντας εξαντλημένη τη μια, με κάνα δύο κρυφές, επίμονες ζάρες την άλλη. Δεν βαριέσαι, το παιδί να ‘ναι καλά… 

  Δίπλωσε ανάλαφρα το ύφασμα - δεν του αρέσει του παιδιού η τσάκιση - και το τακτοποίησε προσεκτικά πάνω στο κρεβάτι του, δίπλα στα υπόλοιπα: το σκούρο γυαλιστερό λύκρα κορμάκι με το λογότυπο καταμεσής στο στήθος, το ασορτί κολάν, το μαύρο βρακάκι με την χρυσαφένια ζώνη, τις ψηλές, εφαρμοστές, λουστρινένιες μπότες. 

   Ο Αντρέας, το παιδί, μισοξαπλωμένος στον καναπέ, σήκωσε τα μάτια του από την εφημερίδα, κοίταξε πρώτα τον λεκέ της υγρασίας στο ταβάνι, ύστερα τον γραβατωμένο στην οθόνη απέναντι, που χωρίς φωνή ανοιγόκλεινε το στόμα - να ρουφήξει λες όλον τον αέρα, να εξοντώσει τους συνομιλητές του δι’ ασφυξίας - κι έπειτα προβληματισμένος, χαμηλότερα, στο σωσίβιο που είχε αρχίσει να φουσκώνει γύρω από τη μέση του. «Πρέπει να ξαναρχίσω γυμναστική, γαμώ το μου, δεν πείθω κανέναν ότι θα σώσω τον κόσμο με τέτοια μπάκα… Κλεισμένα τα 40... Ξεφτίλα και πάλι ξεφτίλα… Τι να κάνεις, όμως; Δε λες πάλι καλά... Τέλος πάντων, ώρα μου είναι, καμιά φορά κολλάει το διάολο-μηχανάκι, δεν πάω δα και πετώντας…»

  Το Gotham City έλαμπε λουσμένο στα φώτα, τυλιγμένο σε αστραφτερές, γιορτινές γιρλάντες. Τόνοι ψεύτικο χιόνι στροβιλιζόταν μαλακά στον αέρα, κολλούσε σε χαρούμενα προσωπάκια παιδιών και αγχωμένων γονιών, για να καταλήξει σωριασμένο στις γωνίες, βρώμικο, άψυχο, πλαστικό … Η ίδια αίσθηση του πλαστικού, του ψεύτικου, πλανιόταν παντού. Την ρουφούσε κανείς με όλες του τις αισθήσεις: Στον αέρα, που δεκάδες μηχανάκια ψέκαζαν κάθε πέντε λεπτά με άρωμα «Festive Sense» - συνθετικό κανελογαρύφαλλο με μια νότα τζίντζερ, στην άνοστη μουσική, που ανακατεμένη με τους υπόλοιπους ήχους, δημιουργούσε μια αποχαυνωτική, μονότονη, ηχητική λάσπη, στον τρόπο που, με ψεύτικη φινέτσα, οι πωλήτριες άγγιζαν πελάτες και προϊόντα, στα βεβιασμένα χαμόγελα, στη γεύση του ταγγισμένου ποπ-κορν που έκαιγε στον λαιμό. 

  Ο Αντρέας ανέλαβε το πόστο του στη μέση του εμπορικού κέντρου. Πήρε την ανάλογη πόζα υπερήρωα, κι έπιασε να χαζεύει την Έλλη, που ρουθούνισε για να διώξει μια πλαστική χιονονιφάδα απ’ τη μύτη της, ενώ ταυτόχρονα ίσιωνε τα μουστάκια της και ετοιμαζόταν να περιλάβει τον επόμενο ενθουσιασμένο πιτσιρικά, χορεύοντας με ψεύτικη ευθυμία, ισορροπώντας στις πανύψηλες εφαρμοστές μαύρες μπότες της.

  Κάτω απ’ τη γατίσια μάσκα το στόμα της – κατακόκκινο – χαμογελούσε. Τα μάτια της, όμως…. Την πρόσεξε καλύτερα: Τα μάτια της φανέρωναν ανησυχία. Ή κάτι ακόμη πιο σκοτεινό: μια κρυφή αγωνία , έναν φόβο σε αναμονή, σαν αυτόν ανθρώπου που ξέρει πως κάτι τρομερό πλησιάζει και νοιώθει αδύναμος να κάνει οτιδήποτε για να το σταματήσει. Παρακολούθησε το βλέμμα της να πηγαινοέρχεται νευρικό, να ελέγχει το πλήθος, να ψάχνει, να αναζητά... Και ξαφνικά, είδε τον φόβο της να μετατρέπεται σε πραγματικό πανικό. Τα μάτια της καρφώθηκαν στην γκρίζα φιγούρα του ψηλού άνδρα, που, μισοκρυμμένος πίσω από μια κολώνα έμοιαζε να χαζεύει αδιάφορα το πλήθος. 

                                                                    …συνεχιζεται…