7.

-Έλα μαζί μου. Πάμε  στην στάνη μου λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα. Είπε ο Θείος Τάκης  και σηκώθηκε.

-Τι να κάνουμε στην στάνη σου; Ρώτησε απορημένος ο Αντρέας.

-Θα σε περιμένω έξω. Είπε αινιγματικά ο Τάκης και πήρε το πρόβατο αγκαλιά, πήγε στο αμάξι, έβαλε το μπεμπενάκι στο πίσω κάθισμα, και μια πρόχειρη ταινία στο σπασμένο παράθυρο του συνοδηγού.  Μόλις ήρθε ο Αντρέας, ο Τάκης έβαλε το ραδιόφωνο και ακούγοντας το τραγούδι έμειναν σιωπηλοί και σκεπτικοί σε όλη την διαδρομή.

Μπαίνοντας στην στάνη με τα 4 πρόβατα, ο θείος Τάκης αφήνει από την αγκαλιά του το πέμπτο πρόβατο και φωνάζει: Παιδιά εμφανιστείτε!

Ξαφνικά ΠΟΥΦ! Πολύχρωμοι καπνοί και τα πρόβατα έγιναν άνθρωποι. Ο Αντρέας σάστισε! Πάει  να φύγει  αλλά ο θείος Τάκης τον σταματά.

-Μην φοβάσαι Αντρέα, είμαστε οι Καλόρι. Με τους μωβ καπνούς είναι ο Άκης, με τους γαλάζιους ο Σάκης, με τους μπλε ο Μάκης, με τους πράσινους ο Λάκης, με τους κίτρινους εγώ ο θείος σου Τάκης, με τους πορτοκαλί ο Μπάμπης και με τους κόκκινους... ήταν η Έλλη…

-Δεν… δεν καταλαβαίνω…  ψέλλισε ο Αντρέας.

-Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι οι Νέμπιας είχαν έρθει και στην Αρχαιότητα. Oι άνθρωποι τοτε είχαν φτιάξει μια μηχανή και είχαν δημιουργήσει μια ομάδα, τους Καλόρι, που μόνο εκείνοι μπορούσαν να σκοτώσουν τους Νέμπιας. Οι Καλόρι έπαιρναν ό,τι μορφή ήθελαν σαν τους Νέμπιας, με την διαφορά ότι  ο δικός τους καπνός είχε τα χρώματα  του ουρανίου τόξου και την διαφορά… πως αν σκοτωνόταν όσο είχαν την πραγματική ανθρώπινη μορφή τους, πέθαιναν… Μα μόνο μια ομάδα μπορεί να φτιαχτεί κάθε 1000 χρόνια. Έφτιαξα λοιπόν την ίδια μηχανή…  Βρήκα 7 ανθρώπους που θέλουν να πολεμήσουν και ξανάφτιαξα τους Καλόρι. Αυτό ακριβώς έψαχναν οι Νέμπιας τις προάλλες…

-Και γι’αυτό σκότωσαν την Έλλη… Επειδή ήταν Καλόρι…

-Ακριβώς…  Μόνο που μπορεί να επιστρέψει…

-Πως; Πως μπορεί να επιστρέψει;  Ρώτησε με αγωνία ο Αντρέας.

-Με το δικό σου αίμα. Έχεις αναπτύξει  ένα ιδιαίτερο δεσμό με την Έλλη. Και μπορείς να φέρεις μια ζωή πίσω, μονάχα αν αφαιρέσεις  κάποια άλλη με την οποία είχαν δέσιμο…

Ο Αντρέας έκανε ένα βήμα πίσω. Ο θείος Τάκης έβαλε το χέρι του στον ώμο του.

-Παιδί μου…  Με την θυσία σου, δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία στην  Έλλη και μια ελπίδα στην Ανθρωπότητα. Αλλιώς οι Νέμπιας θα νικήσουν για πάντα… Η μεγαλύτερη γενναιότητα αγόρι μου, είναι να νικήσεις τον μεγαλύτερο φόβο… εκείνον του θανάτου.. Και οι Νέμπιας τρέφονται από αυτό….

Ο Αντρέας έμεινε σιωπηλός για λίγο, κοίταξε τον ουρανό και φώναξε

-Έλα να με τελειώσεις!

Ο Θείος Τάκης κοίταξε τους Καλόρι που στεκόταν πίσω του… Κοίταξε τον Αντρέα… Βγάζει ένα μαχαίρι με περίεργα ιερογλυφικά… Με δύναμη πάει να το καρφώσει στην καρδιά του Αντρέα  όταν ξαφνικά… ένας γκρίζος σίφουνας μπαίνει στην στάνη, πετάει τον Αντρέα πιο πέρα, και μεταμορφώνεται στην Έλλη.

-Αντρέα τρέξε να σωθείς! Φώναξε η Έλλη, και έπειτα μεταμορφώθηκε σε τεράστιο σκορπιό λέγοντας στον Θείο Τάκη: Βάλτα  με κάποιον ισοδύναμο σου ψωριάρη!

Βγαίνοντας ο Αντρέας από την στάνη μπερδεμένος  και  τρέχοντας, σκοντάφτει κάτω και πέφτει. Ένα χέρι τον σηκώνει… Ανεβάζει το βλέμμα και βλέπει… τον εαυτό του!

-Έλα, θα σε καλύψουμε εμεις, τρέξε  εσύ. Η ομίχλη θα εξαφανίσει  τα ίχνη σου…
  

                                                                    …συνεχίζεται…