Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

8. Ο Ερημίτης



Τοσκάνη – 16ος Αιώνας

Είχαν περάσει 2 μήνες από το τελευταίο όραμα της Αϊσλιν και όλο αυτό τον καιρό προσπαθούσαν να το ερμηνεύσουν. Τώρα πια το όραμα ήταν ξεκάθαρο. Η Αϊσλιν θα έπρεπε να ταξιδέψουν με τον Μακ, τον μέλλον σύζυγο της, ως την Τοσκάνη. Εκεί, θα έβρισκαν έναν χριστιανό ερημίτη με τον οποίον η Αϊσλιν θα έμενε έγκυος και θα  μεγάλωνε το μωρό μαζί με τον Μακ. Ο απόγονος αυτής της ένωσης θα ήταν ο πρώτος Ντε Σαν Φαλ. Αυτή η ένωση θα ήταν ευλογία για την Αρχαία Θρησκεία και κατάρα για την νέα θρησκεία.
 Βράδιαζε και η Αϊσλιν με τον Μακ βρισκόταν μέσα στο δάσος. Αντίκρισαν κάπου στον ορίζοντα ένα φως μέσα σε ένα σπιτάκι στην μέση του πουθενά και κατευθύνθηκαν προς τα εκεί. Χτύπησαν την πόρτα. Ένας γεράκος άνοιξε την πόρτα. Φορούσε καλογερικά και παλιά ρούχα, είχε μια μακριά γενειάδα γκρίζα, και ένα ροζάριο κρεμασμένο στον λαιμό του.
-Πως μπορώ να σας βοηθήσω παιδιά μου; Ρώτησε με καλοσύνη βλέποντας το νεαρό ζευγάρι.
-Έχουμε χαθεί μέσα στο δάσος και βραδιάζει… Μήπως θα μπορούσατε να μας φιλοξενήσετε; Ρώτησε ο Μακ αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια.
Ο Ερημίτης άνοιξε διάπλατα την πόρτα του.
-Μα φυσικά παιδιά μου, το σπίτι μου είναι φτωχικό μα σίγουρα μπορώ να σας παρέχω λίγη ζέστη και ένα κομμάτι ψωμί με ελιές. Μάλιστα τώρα έβγαινα για να μαζέψω ξύλα.
Το νεαρό ζευγάρι κοιτάχτηκε στα μάτια. Αυτή ήταν η τέλεια ευκαιρία. Η Αϊσλιν έπιασε το κόσμημα που φορούσε στο λαιμό.
-Θα έρθουμε λοιπόν να σε βοηθήσουμε! Είπε ο Μακ.
-Δεν χρειάζεται παιδιά μου, μπορώ και μόνος μου.
-Δεν μπορείς να κουβαλήσεις άλλωστε Μακ με την μέση σου. Άσε με να πάω εγώ μαζί του. Είπε η Αϊσλιν και κοίταξε με νόημα τον Μακ.
-Ναι, ναι, φυσικά και μπορείς να πας, και δεν δεχόμαστε καμία άρνηση, θα μας φιλοξενήσετε, αφήστε μας να σας βοηθήσουμε κι’εμείς…
-Αν αυτό θέλετε παιδιά μου, ας γίνει, αφήστε με μόνο να πάρω το φανάρι μου… απάντησε ο ερημίτης και αφού μπήκε να πάρει το φανάρι του, ξεκίνησαν με την Αϊσλιν για ξύλα μέσα στο σκοτεινό πια δάσος.
Σε όλο τον δρόμο τον ρωτούσε για την μοναχική ζωή του, τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε όλα αυτά τα χρόνια και εκείνος τις απαντούσε με καλοσύνη και πολύ χαρά.
-Όταν έχεις κορίτσι μου οδηγό τον Θεό όλα ξεπερνιούνται… της απαντούσε εκείνος.
-Και το σωματικό; Πως το απωθείς γέροντα μου; Γιατί και εγώ παρθένα είμαι και μερικές φορές απλά δεν κρατιέμαι… ρώτησε η Αϊσλιν με ένα πονηρό ύφος και ξεκούμπωσε λίγο το ρούχο της για να φανεί το στήθος της. Ο Ερημίτης μόλις το είδε έστρεψε το βλέμμα του αλλού, της γύρισε την πλάτη και άρχισε να ανασαίνει βαριά. Χρόνια πολεμούσε τον σωματικό πειρασμό και τώρα να’ τον μέσα σε ένα δάσος μόνος με μια σαγηνευτική γυναίκα.
-Ο Διάβολος σε έστειλε;
Η Αϊσλιν δεν απάντησε. Έβγαλε τα ρούχα της και τον πλησίασε. Από το κόσμημα που φορούσε στο λαιμό, έβγαλε μια κόκκινη σκόνη στην χούφτα της.
-Δεν υπάρχει διάβολος γέροντα… Φίλα με… είπε η Αϊσλιν και φύσηξε την κόκκινη σκόνη στην μούρη του ερημίτη. Αυτός δεν άντεξε. Άρχισε να την φιλάει παθιασμένα και να βγάζει τα ρούχα του. Ηδονή. Πόσο γλυκιά είναι! Σκέφτηκε καθώς έμπαινε μέσα της. Βυθίστηκαν και οι δυο μέσα σε αυτήν. Κανείς από τους δυο δεν είχε νιώσει ποτέ το πάθος και την ηδονή του σεξ. Και ήταν τόσο ζωώδες που δεν κατάλαβε κανείς από τους δυο πότε τέλειωσε μέσα της. Ούτε την σταγόνα από το αίμα της, ούτε την σταγόνα από το σπέρμα του που έπεσαν μαζί στο χώμα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο που εκατοντάδες χρόνια αργότερα θα γεννηθεί ένα ανίερο τέρας από την ένωση τους…


Επόμενη Κάρτα: Η Σελήνη

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014



7.   Ο Πύργος

 Ξύπνησα  ιδρωμένη μέσα στο ασφυκτικά ζεστό τροχόσπιτο του Χάνσεντ Γουιτζάγια.  Το όνειρο που με τάραξε χάνεται γρήγορα από την μνήμη μου, με τον τρόπο που συμβαίνει στα πολύ έντονα όνειρα. Σκόρπιες εικόνες μόνο:  στη μέση του κήπου μια  παγανιστική τελετή… Η πίστη στη Μητέρα Φύση… Η προσφορά για να την καλοπιάσουν… Θρύλοι άλλων εποχών… Και μετά η φωτιά… Στο ίδιο μέρος πάλι, στο ίδιο σημείο...Η φρίκη να βλέπω να καίγονται γυναίκες..και η γνώση του θανάτου που έπεται… του δικού μου θάνατου… Ένας Πύργος που τον χτυπάει κεραυνός χάνεται στην ομίχλη…


Μάλλον θα οφείλεται στο τζετ λάνγκ και το άγνωστο περιβάλλον. Δεν έχω συνηθίσει να κοιμάμαι σε άγνωστα μέρη με άγνωστους ανθρώπους. Στο διπλανό κρεβάτι η μικρή Κινέζα – Ταντίτα την είπε; - κοιμάται κουλουριασμένη στο πλάι της Έννυα. Είμαι  στ’ αλήθεια ξαπλωμένη σε ένα τροχόσπιτο δίπλα στην Έννυα Μπλέικ ; Την γυναίκα θρύλο στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Την γυναίκα που θαύμαζα από έφηβη, για την ασυμβίβαστη στάση της και το θάρρος της να αψηφήσει όλους εκείνους που την κατηγορούσαν για γραφική ( μερικοί μάλιστα την είπαν τρελή), λόγω της ασχολίας της με την ερμηνεία των συμβόλων, την ανάλυση της μαγείας στον Μεσαίωνα και την εμμονή της στην θεωρία που διατύπωσε η ίδια: ότι τα Ταρώ είναι στην πραγματικότητα ένας κώδικας γνώσης που κληρονομήθηκε σε εμάς από τα αρχαιότατα χρόνια και  περιμένουν να τα μελετήσουμε για να μας αποκαλύψουν τα μυστικά τους.
Κυρίως όμως την λάτρευα για ένα πολύ πιο πεζό λόγο, για το σημάδι που είχαμε κοινό.  Είχε  και κείνη το ίδιο σημάδι με μένα : έναν ιππόκαμπο. Όταν ήμουν μικρή βασανιζόμουν πολύ από αυτή την δυσμορφία. Τα άλλα παιδιά με κοιτούσαν παράξενα και πολλά με κορόιδευαν. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Θεός με έκανε να διαφέρω από τους γύρω μου. Αυτό με έκανε να κλειστώ στον εαυτό μου, μόνη μου παρηγοριά ήταν τα βιβλία. Διαβάζοντας ανακάλυψα τον κόσμο και μαζί και το μοναδικό  -έτσι πίστευα μέχρι πριν μερικές βδομάδες- άτομο, που είχε το ίδιο σημάδι με μένα. Την Έννυα Μπλέικ. Πάντα ήθελα να την γνωρίσω και να που τώρα ένας παράξενος άνθρωπος μας έφερε κοντά. Και όχι μόνον αυτό αλλά ανακάλυψα ότι υπήρχαν κι άλλοι σαν κι εμάς. Ο ίδιος ο Χάνσεντ, η μικρή Ταντίτα και αυτή η επαρμένη η Μάγια, που θεωρεί τον εαυτό της τουλάχιστον θαύμα της φύσης. Την αντιπάθησα από την πρώτη στιγμή!


Η εκπαίδευση μου με έχει κάνει πραγματίστρια, πιστεύω στο αίτιο και το αιτιατό, αλλά αυτό που ζω τώρα πραγματικά με ξεπερνά. Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που πέντε άνθρωποι εντελώς άσχετοι μεταξύ τους, από διαφορετικές γωνιές του κόσμου, φέρουν όλοι το ίδιο μοναδικό σημάδι. Δεν μου αρέσουν τα μυστήρια και δεν αποδέχομαι το υπερφυσικό. Έχω αποφύγει επιμελώς να ασχοληθώ με οτιδήποτε σχετικό σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου. ‘Όμως κάτι μέσα στο μυαλό μου φωνάζει, ότι τώρα, σε αυτόν τον τόπο και χρόνο, θα συμβεί ένα πράγμα πέρα από αυτά που μπορώ να δω να καταλάβω και να εξηγήσω.
Απομακρύνω τις σκέψεις από το μυαλό μου και σηκώνομαι όσο πιο αθόρυβα μπορώ για να μην ξυπνήσω τις δύο κοιμισμένες φιγούρες. Στο μισοσκόταδο το υπερπολυτελές τροχόσπιτο μοιάζει με κάψουλα που ταξιδεύει πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. Η ησυχία είναι απόλυτη. Ανατριχιάζω….


Που να πήγαν οι άλλοι δύο ;  Βγαίνω στην παγωμένη ύπαιθρο της Τοσκάνης και προχωρώ σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιώ προς τον κήπο των Ταρώ, το αμφιλεγόμενο κύκνειο άσμα της Σαιντ Φάλ. Τον είχα δει σε φωτογραφίες και τον θεωρούσα πάντα χαριτωμένο αλλά αδιάφορο και χωρίς ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Αλλά το να στέκομαι μέσα του αυτή την ώρα, λίγο πριν ξημερώσει με κάνει να νιώθω μια αόριστη ανησυχία. Νάτο πάλι το συναίσθημα ότι κάτι θα συμβεί.
Ξαφνικά φωνές ακούγονται από την άλλη μεριά του κήπου: Έρθα, Έννυα, Ταντίτα, Μάγια, ελάτε αμέσως εδώ, τσακιστείτε!
Τρέχω προς τα κεί…….


                                                                                  Επόμενη κάρτα: ο Ερημίτης

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

6. Η Εγκράτεια








 12/12/2014,Τοσκάνη,Ιταλία

(στο τροχόσπιτο του παράξενου)



 ….Τι σκατά όνειρο ήταν αυτό??..Εφιάλτης…ξύπνησα τώρα και δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ…Έκανα βόλτα στον κήπο των Ταρό..εκεί που είναι τώρα ο παράξενος..μετά στη μέση του κήπου μια τελετή…έμοιαζε με αυτές τις τελετές των σαμάνων πού περιγράφουν οι γιαγιάδες στη χώρα μου…Η πίστη στη Μητέρα Φύση…Η προσφορά για να την καλοπιάσουν…Θρύλοι άλλων εποχών…Και μετά η φωτιά..Στο ίδιο μέρος πάλι,στο ίδιο σημείο...Η φρίκη να βλέπω να καίγονται γυναίκες..και η γνώση του θανάτου που έπεται..του δικού μου θάνατου…Σκληρό,όταν ο θάνατος είναι απόφαση άλλου,όταν είναι βασανιστικός.Με αυτή τη σκέψη ξύπνησα.



….Παρόλα αυτά,όμορφο μέρος η Ευρώπη…Είναι ολοζώντανη ντυμένη τους αιώνες…Δεκέμβρης,είναι χειμώνας εδώ,αλλά ,κοίτα να δεις,της πάει…..Στο Μαρακάιμπο, ,θα κάνει ζέστη… Η αγαπημένη γη του ήλιου, άλλωστε…. Είμαι τυχερή που βρέθηκα εδώ.

Είμαι τυχερή που γεννήθηκα κάτω απ’το σωστό αστέρι…Χορεύω καλά και το εισιτήριό μου στη ζωή το εξαργυρώνω τώρα..Το σημάδι μου,παράξενο και για κάποιους αποκρουστικά δύσμορφο,εγώ το αγαπώ..Πολλοί φοβήθηκαν ότι θα ήταν εμπόδιο στην καριέρα μου..Θυμάμαι- πιο μικρή,όταν ακόμη ήμουν έφηβη χορεύτρια,η πρώτη της σχολής μου αλλά άσημη- η δασκάλα μου με προέτρεπε να το αφαιρέσω..«Ο χορός και η ομορφιά προχωράνε χέρι-χέρι,στην τέχνη του φαίνεσθαι δεν χωράνε παραφωνίες….Το σώμα σου είναι η περιουσία σου»…Δεν την άκουσα,όπως δεν θα άκουγα κανένα με ανάλογες προτάσεις…Το σημάδι μου είναι το κορμί μου,είναι εγώ…χορεύω με αυτό,όπως χορεύω με τα χέρια και τα πόδια,την  κοιλιά και το κεφάλι μου…ούτε τα πόδια μου θα έκοβα ποτέ!


Και τελικά ,να’μαι εδώ,σε μια παρέα ανθρώπων που όλοι το φέρουν…Ήμουν σωστή..αν το είχα αφαιρέσει,ποτέ αυτός ο τύπος ο περίεργος,δε θα με είχε αναγνωρίσει…Μετά την τελευταία παράσταση στο Καράκας-που βρέθηκε από σπόντα-ήρθε και μου μίλησε: «Εσύ με το σημάδι!»….Εγώ με το σημάδι!..Αν είχε πει οτιδήποτε άλλο δεν θα έκανα τον κόπο να τον κοιτάξω δεύτερη φορά…Η πρώτη ήταν για το συνδυασμό του…μαύρο δέρμα και σχιστά μάτια…Θυμίζει Ινδιάνο,αλλά σίγουρα δεν είναι..Ήθελε να τον ακολουθήσω στο ταξίδι του..Ιαπωνία και Ιρλανδία.Μα πως το σκέφτηκε αυτό το ταξίδι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα?!?!.. Αλλοπρόσαλλος,όπως η εμφάνισή του,όπως ο τρόπος που μιλάει,όπως η ζωή του…Φυσικά αρνήθηκα, αλλά η σύμπτωση να είμαι εδώ για χορό (δε μου αρέσει να λέω δουλειά) ενώ θα ήταν και αυτός με έπεισε να αλλάξω το εισιτήριο της επιστροφής….Εξάλλου,είτε εδώ,είτε πίσω στη Βενεζουέλα,θα έκανα ένα διάλειμμα…


Η μικρή κοιμάται με τη γηραιά κυρία από την Ιρλανδία…Ήταν ανήσυχη σήμερα,υποθέτω πως της λείπει η μαμά της..Τι τρελή να την αφήσει στα χέρια αυτού του παράξενου….Το ίδιο και η Βορειοαμερικάνα.Ψόφια,έφτασε πριν λίγες ώρες,παρόμοιο ταξίδι με το δικό μου,άπειρες ώρες στο αεροπλάνο,ακόμη πιο άπειρα χιλιόμετρα γης… και το τζετ λαγκ….Μέχρι να βρει κάποιο χόστελ.

Έμεινα κ εγω…αφού ήταν όλες εδώ…ήξερα πως θα ήταν…

Είναι το σημάδι και η περιέργεια που με κάνουν και μένω…Το θέμα είναι το γιατί….γιατί,εμείς 5 άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας ?..Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η ισορροπία που φέρνουν τα αντίθετα…Η έλξη και η σύνθεση των δυνάμεων..ίσως ο κάθε ένας από εμάς να φέρει μια ποιότητα…ένα τρόπο σκέψης συμπληρωματικό προς αυτόν των υπολοίπων…ή μια μοίρα τέτοια.…Που χρησιμεύει όμως αυτό?

Δυστυχώς ,δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το μέλλον…μονο προαισθήματα μπορούμε να έχουμε…Αν έχουμε.. Διορατικότητα,αν μπορούμε να συνθέσουμε τα γεγονότα και να βγάλουμε συμπεράσματα.
Χα,χα! Ναι,φυσικά και τα Ταρό! Η Έννυα,η χαρτορίχτρα,η γηραιά κυρία που πιστεύει στη μαγεία,τα ξωτικά,τα Ταρό και τις προηγούμενες ζωές,μου ζήτησε τρεις αριθμούς….τρεις κάρτες…Η δύναμη,η εγκράτεια,ο πύργος…και τι θα πει αυτό?... «Είμαστε κύκλος μέσα σε κύκλο,χωρίς αρχή και δίχως τέλος»...λέει.
  



                                                                Συνεχίζεται....
                                                

                                  Επόμενη Κάρτα: Ο Πύργος

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

5. Η Δύναμη


Με λένε Χάνσεντ Γουιτζάγια. Γεννήθηκα στο Τζιουτζιάνγκ της Κίνας. Η μάνα μου ήταν κτηνίατρος και από ευκατάστατη οικογένεια. Πατέρα δε γνώρισα. Και δε μου φαίνεται και παράξενο. Είμαι ο μόνος κινέζος με ύψος 1.98 και μαύρο δέρμα- δέρμα αφρικανού. Σπούδασα ιατρική στη Γαλλία αλλά για κάποιο λόγο ένιωθα πάντα μια μεγάλη έλξη για την Ιταλία και συγκεκριμένα για την Τοσκάνη. Επέλεξα λοιπόν να κάνω όλες τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Φλωρεντία. Έγινα γνωστός για τα μαγικά μου χέρια ακόμα πριν να ολοκληρώσω την ειδίκευσή μου στη χειρουργική γυναικολογία- μαιευτική. Είμαι ο καλύτερος στον κόσμο. Έχω δώσει ζωή σε τέρατα. Σε περιπτώσεις χαμένες από χέρι. Αν και είμαι εβραίος από επιλογή- ο Βούδας μου δίδαξε να σέβομαι τη ζωή όπου και αν βρίσκεται. Εκτός όμως από το να τη σέβομαι- τη σιχαίνομαι κιόλας: Η εμπειρία μου μου το δίδαξε αυτό.
Έκανα ένα μεγάλο ταξίδι- με πολλούς προορισμούς για να καταλήξω και πάλι στη Φλωρεντία: Σαν Φρανσίσκο- Μαρακαϊμπο- Κιότο- Ιρλανδία. Σε κάθε τόπο σαν υπνωτισμένος ακολουθούσα μια διαδρομή. Πάντα κατέληγα πάνω σε κάποιον άνθρωπο που είχε πάνω του το ίδιο γενετήσιο σημάδι με εμένα. Ένα μελανό πράγμα που μοιάζει με ιππόκαμπο. Και τελικά βρέθηκα να είμαι συνταξιδιώτης με αυτούς τους μυστήριους ανθρώπους- 4 στον αριθμό και όλοι θηλυκού γένους. Στην Ιαπωνία μάλιστα μια μάνα μου εμπιστεύτηκε το παιδί της. Μου ζήτησε να το πάρω μαζί μου γιατί εκεί λέει ήταν καταδικασμένο αφού το θεωρούσαν φρικιό. Ένα ψιλόλιγνο κοριτσάκι με σχιστά μάτια- όπως είναι λογικό και αναμενόμενο- και μαύρο δέρμα σαν το δικό μου(!). Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κόρη μου. Τη φώναζαν Ταντίτα. Τη μάνα της δε νομίζω να την είχα ξαναδεί- όμως έχω υπάρξει δότης σπέρματος αρκετές φορές στο παρελθόν. Αυτό γιατί πιστεύω ότι ανήκω σε ένα ανώτερο είδος που θα άξιζε να διαιωνιστεί.
Έχω έρθει λοιπόν πίσω στην Τοσκάνη. Οι κυρίες είναι στο τεράστιο πολυτελές μου τροχόσπιτο- εδώ απέξω- και κοιμούνται. Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί θέλησαν να έρθουν μαζί μου και γιατί και εγώ δέχτηκα. Το μόνο προφανές είναι αυτό το γαμωγενετήσιο σημάδι. Πριν λίγο έφαγα μια κτηνώδη bistecca fiοrentina al sangue και νιώθω μίσος και απέχθεια για κάθετι το ανθρώπινο. Το πεπτικό μου σύστημα διαμαρτύρεται σύσσωμο.  Περιφέρομαι εδώ και ώρα μέσα σε ένα αλλόκοτο κήπο που- μα το Βούδα- τον Αλάχ και τον Τουτάτη- τον ονειρεύομαι τις νύχτες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από όταν ήμουν στην Κίνα μικρό παιδί. Φωτογραφίζω ακατάπαυστα. Θέλω να αιχμαλωτίσω κάθετί που μπορεί να έχει ζωή εδω μέσα. Η δύναμη είναι όλη δική μου. Δε μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους. Είμαι ο ασίκης κινεζοαράπης ο μεγαλοφυής. Ξέρω ότι για κάποιο υπέρτατο σκοπό βρίσκομαι εδώ. (Η' αυτό ή είμαι σχιζοφρενής....)




Δε φοβάμαι εύκολα- όμως τώρα τα χρειάστηκα: Από μια γαμω-malcura polifera κρέμεται κάτι γαμημένα περίεργο και τερατώδες. Όσα χρόνια δουλεύω- και αν έχω ξεγεννήσει δύσμορφα και απόκοσμα πλάσματα. Αυτό όμως είναι ότι χειρότερο έχω δει. Καμία πυρηνική δοκιμή- καμία μετάλλαξη γονιδιακή δεν έχει δώσει τέτοιο αποτέλεσμα- και το χειρότερο? Ποιά είναι η μάνα αυτού του απόκοσμου εμβρύου? Η malcura polifera?
Πλησιάζω. Έρχεται μια απερίγραπτη μπόχα. Από ένα γλοιώδες διαφανές κουκούλι κρέμεται ένα πράγμα με κορμί νυφίτσας, ουρά αρουραίου και κεφάλι ιππόκαμπου! Κινείται. Ξερνάει ένα χρυσαφί υγρό. Περιστρέφεται. Μοιάζει να με κοιτάει. Είναι αρκετά μεγάλο. Σίγουρα 5 κιλά. Νομίζω πώς έχεσα ελαφρώς το πανάκριβο κασμιρένιο παντελόνι μου. Αρχίζω να στριγγλίζω. Φωνάζω- σκούζω. Με φρικάρει απίστευτα το ότι το κεφάλι αυτού του ακατανόμαστου πλάσματος είναι ακριβώς όπως το γενετήσιο σημάδι που έχω εγώ και οι 4 κυρίες. Ουρλιάζω τα ονόματά τους: Έρθα- Έννυα- Μάγια- Ταντίτα- τσακιστείτε και ελάτε εδώ! Ελάτε εδω γαμώ το σπίτι σας!Εδώ κρέμεται η δυσαρέσκεια των ανθρώπων που χρησιμοποίησαν μαγεία για να προσεγγίσουν την ευτυχία! Είμαστε κύκλος μέσα σε κύκλο, χωρίς αρχή και δίχως τέλος!(που μου ρθε εμένα να το πω αυτό?)







...  επόμενη κάρτα: η εγκράτεια- temperance XIIII

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

3. O Διάβολος


- Ντε Σεν Φαλ... Η μεγάλη Ιέρεια...Φωτιές…. Τ’ αδέλφια μας αφανίζονται... Πόνος. Θρήνος. Θάνατος...
Η Άϊσλιν έμεινε ασθμαίνοντας στο κέντρο του κύκλου και τα κλειστά της βλέφαρα άρχισαν να πεταρίζουν γεμάτα αγωνία, ενώ από τα χείλη της ξεχύθηκε ένας ακατάληπτος μπερδεμένος ψίθυρος.
-Ντε Σεν Φαλ….Ένας κήπος με αγάλματα…Ένας γρίφος... κρυμμένος στα μεγάλα ξόανα…
-Έρθα, Έννυα, Ταντίτα, Μάγια...Τέσσερις γυναίκες - Τέσσερις  οικογένειες - Τέσσερα στοιχεία της φύσης. Ενώνονται ξανά ….Ο κήπος με τα μαγικά ξόανα ξέρει...
Η ανάσα της ξαφνικά έγινε κοφτή, η φωνή της, ράγισε.
–Μια σκιά, ένας άνδρας. Έχει φωτιά στα μάτια… ένας δαίμονας…Ο Διάβολος της καινούριας θρησκείας...μετά από αιώνες...Ξέρει... Φοβάται τη Θεά. 
- Όμως, η δύναμη θα γυρίσει… Ντε Σεν Φαλ... Θα ξεκλειδώσει τα μυστικά στις αδελφές μου από το μέλλον… Ο κήπος κρατάει το κλειδί... Έρθα, Έννυα, Μάγια, Ταντίτα... Γη, Φωτιά , Νερό,  Αέρας, θα ενωθούν ξανά...Θα γυρίσουμε.
Η Άϊσλιν σιώπησε. Τρόμος και δέος κρατούσαν όλη αυτή την ώρα την ομήγυρη σιωπηλή, παγωμένη, θαρρείς και δεν τολμούσε κανείς ούτε ν' ανασάνει. Η μητέρα της όμως, η μεγάλη αρχιέρεια, διαισθάνθηκε πως αυτό που ζούσαν ήταν μία από εκείνες τις σπάνιες φορές που η Θεά τους τιμούσε με ένα όραμα πολύ δυνατό και ξεκάθαρο, ένα παράθυρο ανοιχτό στους αιώνες που θα ακολουθούσαν.  Έπιασε τα χέρια των διπλανών της, έκανε νόημα στους υπόλοιπους της ομάδας να την μιμηθούν, να φτιάξουν τον μαγικό κύκλο της δύναμης και ύψωσε τη φωνή της.
- Έρθα, Έννυα, Μάγια, Ταντίτα... Γη, Φωτιά , Νερό,  Αέρας, στα χρόνια που θα ‘ρθούν, θα γεννηθούν και θα ενωθούν. Είμαστε κύκλος μέσα σε κύκλο, χωρίς αρχή και δίχως τέλος.
Σιγά-σιγά, στην σιγουριά της  φωνής της ενώθηκαν και όλες οι άλλες.
-Είμαστε κύκλος μέσα σε κύκλο, χωρίς αρχή και δίχως τέλος....

1 Μαΐου, 2014
Σαν Φραντσίσκο, Η.Π.Α.
«Ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες» σκέφτηκε η Έρθα Κάμινγκ, διαβάζοντας ξανά την εισήγησή της για το Ανώτατο Δικαστήριο.  Στα 42, η περιβαλλοντολόγος νομικός και ακτιβίστρια, ήταν γνωστή για το πείσμα της, στους νομικούς κύκλους της πόλης. Όμως σήμερα, η ανάμνηση του πρόσφατου ταξιδιού της στην Τοσκάνη έκανε τον νου της να ξεστρατίζει. «Ο κήπος των Ταρώ, λουσμένος στον ήλιο», σκέφτηκε και κοίταξε μελαγχολικά το συννεφιασμένο ουρανό που βάραινε έξω από το παράθυρό της. «Μακάρι να μπορούσα να διακτινιστώ...»

Κορκ, Ιρλανδία
Η Εννυα Μπλέικ ξεδίπλωσε το σώμα της και πήρε βαθιά ανάσα. Στα 68 της, η καθηγήτρια – θρύλος του τμήματος μεσαιωνικών σπουδών της Οξφόρδης, ειδικευμένη στην ερμηνεία των συμβόλων, παραδέχτηκε με στεναχώρια ότι ακόμα και το ξεβοτάνισμα του μικρού της κήπου, αποτελούσε πλέον γι’ αυτήν έναν μικρό άθλο. Τίναξε τα χώματα από την ποδιά της και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της, όπου μια τσαγιέρα ζεστό ερλ γκρέι και η αγαπημένη της τράπουλα ταρώ, την περίμεναν στο τραπεζάκι δίπλα στο τζάκι.

Μαρακάιμπο, Βενεζουέλα
Η Μάγια Λόκο στριφογύρισε στις μύτες των ποδιών της και σχημάτισε τόξο με το κορμί της. Ο χορός ήταν η ζωή της από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Στα 21 της ήταν ήδη μια διασημότητα στην χώρα της, η παράσταση που ετοίμαζε όμως, θα ξεπερνούσε τα στενά σύνορα της Λατινικής Αμερικής. Προσκεκλημένη στην Ταρκουίνια της Τοσκάνης για τους εορτασμούς αφιερωμένους στη μνήμη της διάσημης καλλιτέχνιδας Νίκι Ντε Σεν Φαλ, αισθανόταν  ότι το άστρο της επιτέλους ήταν έτοιμο να λάμψει.

Κιότο, Ιαπωνία
Η πεντάχρονη Ταντίτα Ναΐσο άπλωσε τα χεράκια της να πιάσει την ηλιαχτίδα που έμπαινε από το παράθυρο.  Η μητέρα της την παρακολουθούσε με λατρεία . Αυτιστική, διέγνωσαν οι γιατροί. Μαγεμένη, τους απάντησε εκείνη. Από την πρώτη στιγμή  είχε καταλάβει ότι το κοριτσάκι της ήταν διαφορετικό, αποκομμένο από τον γνωστό, ορατό κόσμο, συνδεδεμένο με τον κόσμο του άπιαστου και του φευγαλέου. Την είδε να χαμογελά και να ψιθυρίζει, απευθυνόμενη σε κάποιον από τους άυλους φίλους της. Για λίγες στιγμές, έμοιαζε σαν ν' αφουγκράζεται κάτι και ξαφνικά, η παιδική της φωνούλα ακούστηκε καθάρια, να τραγουδά ένα άγνωστο, παράξενο τραγουδάκι:
-Είμαστε κύκλος μέσα σε κύκλο, χωρίς αρχή και δίχως τέλος....

Συνεχίζεται...
Επόμενη Κάρτα: Οι Εραστές

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

2. H Aυτοκράτειρα





Aγγλία – 16ος αιώνας

Η μυρωδιά της καμένης σάρκας είχε κατακλίσει ολόκληρη την μικρή επαρχιακή πόλη. Οι γυναίκες ούρλιαζαν καθώς τις έγλυφαν οι φλόγες στο κέντρο της πλατείας, ενώ ο κόσμος φώναζε δυνατά «Θάνατος! Θάνατος!». Ο ιερέας κοιτούσε απαθής σφίγγοντας στην αγκαλιά του το βιβλίο του. Μπορούσες να διακρίνεις την ευχαρίστηση στα μάτια του αλλά και σε όλους τους παρευρισκόμενους. Όλους; Όχι. Όχι όλους. Στα μάτια της Αϊσλιν υπήρχε μια ανησυχία. Γνώριζε πολύ καλά ότι κάποια μέρα ίσως να ερχόταν και η σειρά της.
Πολλά είχαν αλλάξει στην Παλαιά Θρησκεία από τότε που ήρθε ο Χριστιανισμός. Από επικρατούσα θρησκεία τώρα είχε γίνει διωκόμενη. Από την πρώτη καύση των μαγισσών τον Αύγουστο του 1391, τώρα είχε προστεθεί και το Malleus Maleficarum, το βιβλίο με το οποίο οι χριστιανοί ιερείς έκριναν ποια είναι μάγισσα και την σκότωναν επειδή συνεργάζεται με τον διάβολο… Η Αϊσλιν χαμογέλασε ειρωνικά από μέσα της…  Διάβολος… Οι αχρείοι δεν γνωρίζουν πως εμείς δεν πιστεύουμε στον διάβολο… Πιστεύουμε στην Μεγάλη Θεά, την Μητέρα της Γης. Εκείνη μας χαρίζει την αφθονία της γης και την Σοφία. Ακόμα και η Παρθένα Μαρία που λατρεύουν, δεν είναι τίποτα άλλο από την προσωποποίηση της Μεγάλης Θεάς. Η Αϊσλιν προέρχεται από μια οικογένεια που είχαν κρατήσει την Παλαιά Θρησκεία, με απόλυτη μυστικότητα φυσικά. Το όνομα που της δώσανε σημαίνει «Όνειρο, Όραμα» για το χάρισμα που της είχε δώσει η Μεγάλη Θεά να βλέπει οράματα για το μέλλον.
Τα μάτια της περιπλανήθηκαν μέσα στο πλήθος. Σταμάτησαν πάνω σε έναν πατέρα που κρατούσε την 20χρονη κόρη του. Η Αϊσλιν έγνεψε με το κεφάλι πρώτα στην κόρη και μετά στον πατέρα και εκείνοι της το ανταπέδωσαν. Γνώριζε. Γνώριζαν. Και έπειτα αποχώρισαν.
Το ίδιο βράδυ σε έναν αχυρώνα είχαν μαζευτεί με απόλυτη μυστικότητα 4 οικογένειες. Ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο αυτό που έκαναν, θα μπορούσαν να κοστίσουν τις ζωές όλων τους.  Όλες προσκείμενες στην Αρχαία Θρησκεία, είχαν έρθει για να προσευχηθούν στην Μεγάλη Θεά για να έχουν καλή σοδειά αυτή την χρονιά αλλά και για να προστατεύει τις γυναίκες-αδελφές τους που έχασαν εκείνη την μέρα. Μέσα από τα άχυρα αποκάλυψαν την Μεγάλη Θεά, φτιαγμένη από άχυρα να κάθεται σε έναν θρόνο. Η μητέρα της Αϊσλιν, η αρχιέρεια, άρχισε να ψέλνει. Την ακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι. Η Αϊσλιν πήρε μια μεγάλη πιατέλα και άρχισε να περνάει από όλους τους παρευρισκόμενους όπου έβαζαν μέσα διάφορους καρπούς για να τους προσφέρουν στην Μεγάλη Θεά. Σταμάτησε μπροστά στον άντρα που είχε χαιρετήσει νωρίτερα στην πλατεία που στεκόταν με όλη την οικογένεια του: Την γυναίκα του, τις 3 κόρες και τον 1 γιο. Του έγνεψε για μια ακόμα φορά και εκείνος ανταπέδωσε. Άλλωστε σε λίγο καιρό θα γινόταν πατέρας της. Η μοίρα της Αϊσλιν ήταν προδιαγεγραμμένη: Θα γινόταν Αρχιέρεια στην θέση της μητέρας της, αλλά πρώτα θα παντρευόταν τον γιο εκείνου του άντρα. Έτσι συνήθιζαν: Οι γιοι και οι κόρες των 4 οικογενειών παντρευόταν μεταξύ τους για να κρατήσουν ζωντανή την Αρχαία Θρησκεία σε αυτούς τους θανατηφόρους καιρούς. Η Αϊσλιν αφού μάζεψε όλους τους καρπούς, πήγε στην Μεγάλη Θεά και γονάτισε μπροστά της προσφέροντας τους. Σηκώθηκε με μεγάλη ευλάβεια και κοίταξε την Μεγάλη Θεά. Πόσο μεγαλόπρεπη ήταν στον θρόνο της ανάμεσα στους καρπούς και στα στάχια! Άρχισε να ψάλει με τους υπόλοιπους όταν ξαφνικά τα μάτια της θόλωσαν. Με το χέρι της έκανε νόημα σε όλους να σταματήσουν. Όλοι πάγωσαν. Ήξεραν ότι είχε ένα όραμα. Στάθηκαν αμίλητοι περιμένοντας να ακούσουν τι έχει να τους πει. Η Αϊσλιν στεκόταν για λίγη ώρα εκεί. Και έπειτα τους λέει ψιθυριστά:
-Ντε Σεν Φαλ…. 



Συνεχίζεται...
Επόμενη Κάρτα: O Διάβολος