Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

1.


Η κυρία-Μάρθα κοίταξε το τεράστιο, σκουρόχρωμο πανί που απλωνόταν μπροστά της. Ένοιωσε να την καταλαμβάνει η γνωστή απελπισία. Πάντα μισούσε το σιδέρωμα, αλλά η εβδομαδιαία αναμέτρηση της με την «μαύρη λαίλαπα», την έφερνε στα όριά της απόγνωσης. Η μάχη συχνά τελείωνε ισόπαλη, αφήνοντας εξαντλημένη τη μια, με κάνα δύο κρυφές, επίμονες ζάρες την άλλη. Δεν βαριέσαι, το παιδί να ‘ναι καλά… 
  Δίπλωσε ανάλαφρα το ύφασμα - δεν του αρέσει του παιδιού η τσάκιση - και το τακτοποίησε προσεκτικά πάνω στο κρεβάτι του, δίπλα στα υπόλοιπα: το σκούρο γυαλιστερό λύκρα κορμάκι με το λογότυπο καταμεσής στο στήθος, το ασορτί κολάν, το μαύρο βρακάκι με την χρυσαφένια ζώνη, τις ψηλές, εφαρμοστές, λουστρινένιες μπότες. 
   Ο Αντρέας, το παιδί, μισοξαπλωμένος στον καναπέ, σήκωσε τα μάτια του από την εφημερίδα, κοίταξε πρώτα τον λεκέ της υγρασίας στο ταβάνι, ύστερα τον γραβατωμένο στην οθόνη απέναντι, που χωρίς φωνή ανοιγόκλεινε το στόμα - να ρουφήξει λες όλον τον αέρα, να εξοντώσει τους συνομιλητές του δι’ ασφυξίας - κι έπειτα προβληματισμένος, χαμηλότερα, στο σωσίβιο που είχε αρχίσει να φουσκώνει γύρω από τη μέση του. «Πρέπει να ξαναρχίσω γυμναστική, γαμώ το μου, δεν πείθω κανέναν ότι θα σώσω τον κόσμο με τέτοια μπάκα… Κλεισμένα τα 40... Ξεφτίλα και πάλι ξεφτίλα… Τι να κάνεις, όμως; Δε λες πάλι καλά... Τέλος πάντων, ώρα μου είναι, καμιά φορά κολλάει το διάολο-μηχανάκι, δεν πάω δα και πετώντας…»
  Το Gotham City έλαμπε λουσμένο στα φώτα, τυλιγμένο σε αστραφτερές, γιορτινές γιρλάντες. Τόνοι ψεύτικο χιόνι στροβιλιζόταν μαλακά στον αέρα, κολλούσε σε χαρούμενα προσωπάκια παιδιών και αγχωμένων γονιών, για να καταλήξει σωριασμένο στις γωνίες, βρώμικο, άψυχο, πλαστικό … Η ίδια αίσθηση του πλαστικού, του ψεύτικου, πλανιόταν παντού. Την ρουφούσε κανείς με όλες του τις αισθήσεις: Στον αέρα, που δεκάδες μηχανάκια ψέκαζαν κάθε πέντε λεπτά με άρωμα «Festive Sense» - συνθετικό κανελογαρύφαλλο με μια νότα τζίντζερ, στην άνοστη μουσική, που ανακατεμένη με τους υπόλοιπους ήχους, δημιουργούσε μια αποχαυνωτική, μονότονη, ηχητική λάσπη, στον τρόπο που, με ψεύτικη φινέτσα, οι πωλήτριες άγγιζαν πελάτες και προϊόντα, στα βεβιασμένα χαμόγελα, στη γεύση του ταγγισμένου ποπ-κορν που έκαιγε στον λαιμό. 

  Ο Αντρέας ανέλαβε το πόστο του στη μέση του εμπορικού κέντρου. Πήρε την ανάλογη πόζα υπερήρωα, κι έπιασε να χαζεύει την Έλλη, που ρουθούνισε για να διώξει μια πλαστική χιονονιφάδα απ’ τη μύτη της, ενώ ταυτόχρονα ίσιωνε τα μουστάκια της και ετοιμαζόταν να περιλάβει τον επόμενο ενθουσιασμένο πιτσιρικά, χορεύοντας με ψεύτικη ευθυμία, ισορροπώντας στις πανύψηλες εφαρμοστές μαύρες μπότες της.
  Κάτω απ’ τη γατίσια μάσκα το στόμα της – κατακόκκινο – χαμογελούσε. Τα μάτια της, όμως…. Την πρόσεξε καλύτερα: Τα μάτια της φανέρωναν ανησυχία. Ή κάτι ακόμη πιο σκοτεινό: μια κρυφή αγωνία , έναν φόβο σε αναμονή, σαν αυτόν ανθρώπου που ξέρει πως κάτι τρομερό πλησιάζει και νοιώθει αδύναμος να κάνει οτιδήποτε για να το σταματήσει. Παρακολούθησε το βλέμμα της να πηγαινοέρχεται νευρικό, να ελέγχει το πλήθος, να ψάχνει, να αναζητά... Και ξαφνικά, είδε τον φόβο της να μετατρέπεται σε πραγματικό πανικό. Τα μάτια της καρφώθηκαν στην γκρίζα φιγούρα του ψηλού άνδρα, που, μισοκρυμμένος πίσω από μια κολώνα έμοιαζε να χαζεύει αδιάφορα το πλήθος. 



                                                                    …συνεχιζεται…

11 σχόλια:

  1. Ανώνυμος22:12

    Πάλι καλά να λέμε που δεν διάβαζε και τον Οδηγητή ο Αντρέας.

    Αναμένω με αγωνία την εξέλιξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από μικρό παιδί με το ταγάρι, πόρτα πόρτα τον πήγαινε…. Τώρα που μεγάλωσε, πέρασε στα σκληρά….

      Διαγραφή
  2. Κύριε (κύριος ειστε? καλα στόχευσα?η μεγαλοκοπέλα? ) Πον Τίκι, καλως σας βρήκα. Απο την απο πάνω κυριΑΘΗΝΑ σας ήρθα. Τυπώνω και παιρνω μαζί να διαβάσω, γιατι δεν προλαβαινω.
    Καλορίζικα λοιπόν τα ποντικοδρόμια. Εδώ καλα ειμαι? να στρωθώ, ή θα με στείλετε κι αλλού.... αχ δώστε μου συντεταγμένες γιατί 1. ειμαι στη δουλειά, 2, γενικά διαβάζω διαγώνια. 3. ΕΙμαι μεγαλο..αυτο, μην επαναλαμβάνομαι και δεν τα πιάνω με την πρώτη. Ως εκ τούτου το γλυκό που τάξατε δεν βλέπω κι αμα δεν βλέπω γλυκό πως να πάρω μπρος. !
    την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος15:21

      @ZouZouna
      Αυτή η αισιοδοξία σου κάτι φορές είναι άλλο πράγμα κυρία Ζουζούνα μου! Είναι δυνατόν να έχω περάσει από εδώ και να έχω αφήσει γλυκό για τους υπόλοιπους;

      Διαγραφή
    2. Κυρία Ζουζούνα, καλώς ορίσατε στο ποντικοδρόμιο μας, κι ευχαριστούμε για τις ευχές. Στο παρόν κατάστημα-συγνώμη μπλόγκ, λόγω της κολεκτιβιστικής δομής του, διαθέτουμε ποντίκια σε όλα τα μεγέθη, σχήματα και χρώματα. Προσωπικώς, είμαι και μεγάλη και σίγουρη, σαν την Interamerican. Λυπούμαι ειλικρινώς που δεν υπάρχουν πλέον γλυκά, αλλά με τόσα ποντίκια μαζεμένα – και γάτες και κάτι περαστικές κοτούλες, πού να φτουρήσουν... Τα έκρυψα κι εγώ στο μπουφέ:
      http://www.youtube.com/watch?v=ag0GCiOp_iQ

      για να μπορώ να κερνώ τους επισκέπτες και να μην εκτίθεμαι. Περάστε να σερβιριστείτε. Για την συνέχεια της ιστορίας μας, που, καλώς εχόντων των πραγμάτων θα παρουσιαστεί το Σάββατο από άλλο ποντικάκι, γνωρίζω όσα κι εσείς. Οπότε οψόμεθα….

      Διαγραφή
    3. @ Αθηνά:
      Μα… τόσα καπ- κέικς έκανε η φίλη μου…. Τελείωσαν κιόλας;!

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος01:14

      Ε ναι Πον Τίκι. Αφού πήγα επίσκεψη στη φίλη σου, ήταν δυνατόν να αφήσω τα καπ-κέικς παραπονεμένα; Όχι βέβαια! Έχω κι ένα όνομα να υπερασπίσω!

      Διαγραφή
  3. Πάλι καλά που είναι Χριστούγεννα και στολίζουμε και κανένα εναλλακτικό δέντρο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αντε, και εγω οργανωνω Ντακο παρτυ!!!!! Προς πεισμα καποιων κακοβουλων!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο κυβερνοχωρος προστατευει το μηνυμα μου. Δεν ειναι τυχαιο που καποιοι δεν το βλεπουν!! χι χι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άρχισαν και τα πριβέ τα πάρτυ, κάτι ξέρω εγώ που λέω, μικρές μου Λώρες ότι θα ξεσκιστούμε στην μηλόπιτα στο Γουόλεν Γκρόου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή