Σάββατο 19 Απριλίου 2014

2.


6 μήνες πριν το μεγάλο γεγονός

Η Μαντλέν  Σελλιέ, χάιδεψε με το βλέμμα της  τους δαντελένιους κύκλους που σχημάτιζε η παγωμένη ομίχλη γύρω από τα φώτα της λεωφόρου Σαιν Ζερμέν. Τα θαμπά, χνοασμένα τζάμια του Καφέ ντε Φλορ, η βαριά, γεμάτη καπνούς ατμόσφαιρα της σάλας, η μελαγχολική μουσική του ακορντεόν και η «πράσινη νεράιδα», έκαναν στα μάτια της το θέαμα ακόμη πιο απόκοσμο και παραμυθένιο. 


Προσπάθησε να συγκεντρωθεί. Το σκαλιστό κουταλάκι με τον υγρό κύβο ζάχαρης, ισορροπούσε μαγεμένο στα χείλη του ντελικάτου ποτηριού. Το αψέντι, υγρό σμαράγδι, πέταξε πράσινες αστραπές στο αντίκρισμα της φλόγας. Με μια νωχελική κίνηση άναψε το τσιγάρο στην άκρη της μακριάς κοκάλινης πίπας και με την ίδια νωχέλεια, έβαλε φωτιά στον ζαχαρένιο κύβο: η «πράσινη νεράιδα» ξεκινούσε τον ξέφρενο χορό της. 


Γλίστρησε πάλι μέσα της. Το Φάκενχαμ– το πιο βαρετό μέρος του πλανήτη –όπου είχε γεννηθεί ως Μαντυ Σάντλερ, με τους φαιούς μίζερους ανθρώπους, την στενόμυαλη ηθική και τα σκονισμένα, ασήμαντα εργοστάσια που ξέρναγαν καπνό και πλήξη, έμοιαζε ξεθωριασμένο όνειρο, κι ας μην είχε περάσει ούτε  χρόνος που το άφησε πίσω της. Το ίδιο ξεθωριασμένη της φαινόταν  μέσα της και η εικόνα του παλιού της εαυτού. Εκείνη, της κοκαλιάρικης επαρχιώτισσας με τις πλεξούδες, τα άχαρα τουΐντ και τα χοντροπάπουτσα,  που χώρεσε όλη την γκρίζα ζωή των είκοσι  της χρόνων σε μια μικρή βαλίτσα από χοιρόδερμα και έκανε το ακατανόητο: ξεκίνησε μόνη της - γυναίκα,  στον κόσμο τούτο των αντρών λίγο  πιο πάνω από ζώο, δηλαδή - να φτιάξει μια ζωή δική της, έναν εαυτό «κατά παραγγελία» της.
Το είδωλο του καινούριου αυτού εαυτού την κοίταζε  τώρα ηδονικά μέσα από την θαμπή αντανάκλαση του κρύου τζαμιού. Ξυρισμένα φρύδια, και στη θέση τους μια μόνη μολυβιά. Βαριά βαμμένα βλέφαρα. Βαθυκόκκινα χείλη. Μια χλωμή μάσκα πλαισιωμένη από μαύρα μαλλιά κομμένα τετράγωνα, στηριγμένη σε έναν μακρύ εύθραυστο λαιμό. Ένα παράξενο εξωτικό λουλούδι, ή κάποια μυθική βασίλισσα των Αιγυπτίων, νεκρή από αιώνες. Ένα ξόανο που λατρεύουν οι νεαροί ζωγράφοι, αυτοί που βλέπουν τον κόσμο μέσα από τετράγωνα σχήματα, οι  μεθυσμένοι από αλκοόλ και έρωτα ποιητές, οι κοσμοπολίτες συγγραφείς και οι μποέμ φωτογράφοι.
Η δική τους “Chat Rouge”, η «Κόκκινη Γάτα» της Μονμάρτρης, η μούσα τους, η  θεά τους. 


Με την πρώτη γουλιά, ένιωσε το σώμα της να ξυπνά,  τον σφυγμό της να τρελαίνεται. Γύρω της η σάλα είχε γεμίσει. Έξω στο παγωμένο ψιλόβροχο, μια μικρή μαυροντυμένη ομάδα πορευόταν, φωνάζοντας ακατανόητα συνθήματα για την καθαρότητα της φυλής. Μέσα, μια παρέα μεθυσμένων Αμερικανών αντάλλαζαν ευχές για την ημέρα των ευχαριστιών, χαρούμενοι που βρίσκονταν σ’ ετούτη την λαμπρή, ελεύθερη  πόλη, μακριά από την χώρα τους τη βυθισμένη στο κραχ και την κατάθλιψη.
 Ο μικρόσωμος ακορντεονίστας που συνόδευε με την τρυφερή του μουσική τους απογευματινούς θαμώνες αποσύρθηκε, και τη θέση του πήρε μια ορχήστρα νεαρών,  που άρχισαν να παίζουν ένα αργό , αισθησιακό ρυθμό
Τζαζ. Η «Γάτα» ένοιωσε την δίνη της μουσικής να την παρασέρνει. Τεντώθηκε, ίσιωσε το φόρεμα στους γοφούς της και κατευθύνθηκε με το χαρακτηριστικό αιλουροειδές βήμα της  προς την πίστα.

                                                             .... Συνεχίζεται

12 σχόλια:

  1. Ανώνυμος18:57

    Η Μαντλέν Σελλιέ είναι πολύ βαθιά νυχτωμένη εάν νομίζει ότι το Φάκενχαμ είναι το πιο βαρετό μέρος του πλανήτη.
    Αλλά προφανώς δεν επισκέφτηκε ποτέ το Άργος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χα χα χα! στα λόγια μου έρχεσαι! Πάντα το έλεγα ότι το Αργος είναι η πιο άσχημη πόλη που έχω δεί!!!

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος18:44

      Ναι, με τη διαφορά ότι δεν μίλησα για ασχήμια. Μίλησα για βαρετή πόλη. Ανιαρή. Μονότονη. Τέτοια πράγματα...
      Όσο για το Άργος, πίστευα και η ίδια ότι είναι η πιο άσχημη πόλη, μέχρι που επισκέφτηκα την Άρτα.
      Και τα είδα όλα. Κατά τη γνώμη μου κρατάει τα σκήπτρα στην ασχήμια!

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος19:17

    Η Μαγδαληνή Σαμαρά (γιατί έτσι θα την έλεγαν αν η Αθήνα του μεσοπολέμου είχε την αίγλη του Παρισού), ξέρει τί λέει. Για πήγαινε στο Φάκενχαμ, και τα λέμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά φοβερή ιδέα! Τώρα πρέπει ο επόμενος να περιγράψει την Μαγδαληνή Σαμαρά, που ζεί στην Αθήνα του μεσοπολέμου και είναι η χαμένη δίδυμη της Μαντλέν!

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος12:24

      ΄Σούπερ...... το καλό με σένα άγιε Ποντίφικα, είναι ότι έχεις το αλάθητο....

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος12:28

      Νομίζω ότι θα γράψουμε κάτι σαν τα σενάρια του Alejandro González Iñárritu, που συμβαίνουν πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους, σε όλον το κόσμο ταυτόχρονα, για να συνενωθούν στο ένα μεγάλο γεγονός....

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος12:41

      Υπάρχουν εξ άλλου και οι: Saraç η Τουρκάλα, թամբի η Αρμένισα, 薩德勒 η Κινέζα, Sattler η Βερολινέζα,και το κορυφαίο..... סאַדדלער, η γερμανοεβραία. Είναι μεγάλο σόι το Σαμαραίικο...

      Διαγραφή
    5. Να εχεις την ευχη μου τεκνον μου!!!!!

      Διαγραφή
  3. Κατ'αρχάς ομολογώ ότι έχω βυθιστεί για τα καλά στην εποχή... Αψέντι ε; Τι φοβερές εικόνες το κείμενο αυτό! Πριν καν διαβάσω τα σχόλια σας, την ίδια ακριβώς συζήτηση είχα με έναν αναγνώστη του Ποντικοδρομίου. Λέγαμε πόσο ωραίο θα ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες, σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη, και πως τελικά θα επηρεαστούν από αυτό το άγνωστο μεγάλο γεγονός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος02:13

    Θα είχε πιθανότατα ενδιαφέρον να κάνουμε ένα τέτοιο πολυεπίπεδο πείραμα, χωρίς να είναι εξαναγκαστικό. Αν το θέσοθμε σαν προϋπόθεση και στους άλλους και συμφωνήσουν, βλέπουμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος02:17

    Επίσης θα μπορούσαμε στο μέλλον να συνεχίζει κάποιος την ιστορία του άλλου και να ανακατευτούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή