7.   Ο Πύργος

 Ξύπνησα  ιδρωμένη μέσα στο ασφυκτικά ζεστό τροχόσπιτο του Χάνσεντ Γουιτζάγια.  Το όνειρο που με τάραξε χάνεται γρήγορα από την μνήμη μου, με τον τρόπο που συμβαίνει στα πολύ έντονα όνειρα. Σκόρπιες εικόνες μόνο:  στη μέση του κήπου μια  παγανιστική τελετή… Η πίστη στη Μητέρα Φύση… Η προσφορά για να την καλοπιάσουν… Θρύλοι άλλων εποχών… Και μετά η φωτιά… Στο ίδιο μέρος πάλι, στο ίδιο σημείο...Η φρίκη να βλέπω να καίγονται γυναίκες..και η γνώση του θανάτου που έπεται… του δικού μου θάνατου… Ένας Πύργος που τον χτυπάει κεραυνός χάνεται στην ομίχλη…

Μάλλον θα οφείλεται στο τζετ λάνγκ και το άγνωστο περιβάλλον. Δεν έχω συνηθίσει να κοιμάμαι σε άγνωστα μέρη με άγνωστους ανθρώπους. Στο διπλανό κρεβάτι η μικρή Κινέζα – Ταντίτα την είπε; - κοιμάται κουλουριασμένη στο πλάι της Έννυα. Είμαι  στ’ αλήθεια ξαπλωμένη σε ένα τροχόσπιτο δίπλα στην Έννυα Μπλέικ ; Την γυναίκα θρύλο στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Την γυναίκα που θαύμαζα από έφηβη, για την ασυμβίβαστη στάση της και το θάρρος της να αψηφήσει όλους εκείνους που την κατηγορούσαν για γραφική ( μερικοί μάλιστα την είπαν τρελή), λόγω της ασχολίας της με την ερμηνεία των συμβόλων, την ανάλυση της μαγείας στον Μεσαίωνα και την εμμονή της στην θεωρία που διατύπωσε η ίδια: ότι τα Ταρώ είναι στην πραγματικότητα ένας κώδικας γνώσης που κληρονομήθηκε σε εμάς από τα αρχαιότατα χρόνια και  περιμένουν να τα μελετήσουμε για να μας αποκαλύψουν τα μυστικά τους.

Κυρίως όμως την λάτρευα για ένα πολύ πιο πεζό λόγο, για το σημάδι που είχαμε κοινό.  Είχε  και κείνη το ίδιο σημάδι με μένα : έναν ιππόκαμπο. Όταν ήμουν μικρή βασανιζόμουν πολύ από αυτή την δυσμορφία. Τα άλλα παιδιά με κοιτούσαν παράξενα και πολλά με κορόιδευαν. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Θεός με έκανε να διαφέρω από τους γύρω μου. Αυτό με έκανε να κλειστώ στον εαυτό μου, μόνη μου παρηγοριά ήταν τα βιβλία. Διαβάζοντας ανακάλυψα τον κόσμο και μαζί και το μοναδικό  -έτσι πίστευα μέχρι πριν μερικές βδομάδες- άτομο, που είχε το ίδιο σημάδι με μένα. Την Έννυα Μπλέικ. Πάντα ήθελα να την γνωρίσω και να που τώρα ένας παράξενος άνθρωπος μας έφερε κοντά. Και όχι μόνον αυτό αλλά ανακάλυψα ότι υπήρχαν κι άλλοι σαν κι εμάς. Ο ίδιος ο Χάνσεντ, η μικρή Ταντίτα και αυτή η επαρμένη η Μάγια, που θεωρεί τον εαυτό της τουλάχιστον θαύμα της φύσης. Την αντιπάθησα από την πρώτη στιγμή!

Η εκπαίδευση μου με έχει κάνει πραγματίστρια, πιστεύω στο αίτιο και το αιτιατό, αλλά αυτό που ζω τώρα πραγματικά με ξεπερνά. Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που πέντε άνθρωποι εντελώς άσχετοι μεταξύ τους, από διαφορετικές γωνιές του κόσμου, φέρουν όλοι το ίδιο μοναδικό σημάδι. Δεν μου αρέσουν τα μυστήρια και δεν αποδέχομαι το υπερφυσικό. Έχω αποφύγει επιμελώς να ασχοληθώ με οτιδήποτε σχετικό σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου. ‘Όμως κάτι μέσα στο μυαλό μου φωνάζει, ότι τώρα, σε αυτόν τον τόπο και χρόνο, θα συμβεί ένα πράγμα πέρα από αυτά που μπορώ να δω να καταλάβω και να εξηγήσω.

Απομακρύνω τις σκέψεις από το μυαλό μου και σηκώνομαι όσο πιο αθόρυβα μπορώ για να μην ξυπνήσω τις δύο κοιμισμένες φιγούρες. Στο μισοσκόταδο το υπερπολυτελές τροχόσπιτο μοιάζει με κάψουλα που ταξιδεύει πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. Η ησυχία είναι απόλυτη. Ανατριχιάζω….

Που να πήγαν οι άλλοι δύο ;  Βγαίνω στην παγωμένη ύπαιθρο της Τοσκάνης και προχωρώ σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιώ προς τον κήπο των Ταρώ, το αμφιλεγόμενο κύκνειο άσμα της Σαιντ Φάλ. Τον είχα δει σε φωτογραφίες και τον θεωρούσα πάντα χαριτωμένο αλλά αδιάφορο και χωρίς ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Αλλά το να στέκομαι μέσα του αυτή την ώρα, λίγο πριν ξημερώσει με κάνει να νιώθω μια αόριστη ανησυχία. Νάτο πάλι το συναίσθημα ότι κάτι θα συμβεί.

Ξαφνικά φωνές ακούγονται από την άλλη μεριά του κήπου: Έρθα, Έννυα, Ταντίτα, Μάγια, ελάτε αμέσως εδώ, τσακιστείτε!

Τρέχω προς τα κεί…….

                                                                                  Επόμενη κάρτα: ο Ερημίτης