10.

Μια τρύπα ξεπρόβαλε στα χείλη της αβύσσου σ εκείνα τα απύθμενα βάθη, ανοιχτά της τάφρου των Μαριάννων νήσων βλοσυρά πάνω από τους συνδαιτυμόνες σ΄ εκείνο

το κρυφό και μυστικό δείπνο του βυθού.

Η μάνα τροφός και όλοι εκείνοι οι εραστές της. Άλλοι ντυμένοι ναυτικοί και οι άλλοι με τα κουστούμια τους ακριβά και ατσαλάκωτα. Ματωμένα…

Και εκείνη η μικρή, μοναδική της κόρη καθώς κατέβαινε πιο κάτω κι από εκείνο το όχι άγνωστο φρέαρ, μ’ ένα φιλί αμφότερα στα μαγούλα, να μένει στο Τότε και στο Πάντα. Έτσι γλίστρησε στην πανάρχαια ραγισμένη πέτρινη σκάλα, κατεβαίνοντας προς τον μανδύα της Γης, κρατώντας παραμάσχαλα μια πέτρινη πλαγκόνα  - μόνο το κεφάλι της, κακόβουλα στολισμένο με δάκρυα ξερά από αίμα…

Έτσι μ΄ αγκομαχητά, γέλια και κλάματα, μ΄ εκείνη τη σχεδόν ελεεινή αγωνία του Ζω; Πέθανα; Ξύπνησα; Όνειρο; Εφιάλτης; Η μήπως αντίλαλος πάνω στα απόκρημνα  βουνά του παρελθόντος;

Αυτή που θα αντίκριζε με Εκείνα τα μάτια τον Μόζυ Μπέρνστάιν…

Τα μάτια που πολλές φορές στενάχωρα για εκείνη ακόμα αντιδρούσαν στα τερτίπια του φωτός όταν αυτό δυνάμωνε η λιγόστευε…ήταν αυτά λέω που τον υπνώτιζαν σε βαθμό αιχμαλωσίας…

Με τα μεγάλα της μαύρα μάτια ασκούσε μοναδική επιρροή πάνω του, μέσα του, όπως εκείνος ο Ήλιος ο ανελέητος πάνω από το άτυχο Δέντρο της Τενερέ
 

Κι όπως μας εξομολογείται τώρα ο Μόζυ Μπέρνσταιν, η μάλλον η σκιά του - κι αυτός νεκρός από καιρό - ήταν αυτά τα μάτια της, η ενσάρκωση της γητειάς - της εξάρτησης - της λαγνείας - της Ζωοφόρου Γης που πάνω της πατάς ξυπόλυτος για να γιατρευτείς… Όπως σε εκείνο τον  ποταμό που λέγανε Ληθαίο και που και εκείνος τώρα ξέπεσε στη λήθη…

Για τον Μόζυ ήταν η Μάνα του, που ποτέ δε γνώρισε, η μήτρα που έψαχνε να επιστρέψει και να κρυφτεί μέσα της. Ήταν το καλό και το κακό μαζί υπερθετικά, το σωστό και το λάθος. Γενετική παραλλακτικότητα αλλα κι αιμομιξία , ευλογία και κατάρα μαζί.

Αυτή όπου σχεδόν από βίτσιο χρόνια τώρα χαρίζει γεύματα σε γείτονες, περαστικούς, αλιτήριους και επιχειρηματίες ποτέ δεν το τόλμησε. Ποτέ δεν τόλμησε αυτό που η αθεόφοβη  μάνα της, έκανε – και ποτέ δεν το μετάνιωσε -  να σκοτώσει τον άνδρα της ρίχνοντας εκείνο το κακό βοτάνι που το λέγανε δαιμοναριά στο φαγητό του… Πάντα Αυτή δίσταζε και δεν το έκανε - μόνο που έκλεβε κάτι απ΄ όλους αυτούς τους άνδρες των δείπνων, υλικό, χωρίς αυτοί ποτέ να το καταλάβουν.

Και όταν μάζευε αρκετά τα έστελνε με μικρά δεματάκια σε τυχαίες -κι αυτή – παρόμοια με τον Τζών -  διευθύνσεις…

Μίλια μακριά Ο Μόζυ Μπέρνσταιν στον βιαστικά μιλώντας ακοινώνητο κόσμο του Μορφέα , βυθίστηκε  στην γλυκεία εξάρτηση εκείνου του πρωινού ονείρου μετά από μια κουραστική νύχτα κι  αρνιόταν να ξυπνήσει πριν αυτό τελειώσει αίσια.

Άρχισε  λίγα τέταρτα πριν την ανατολή του ήλιου όταν τα όνειρα είναι βαθιά σφαλιστά, Ερμητικά κι απαραβίαστα, βγαλμένα από τα σύβαθα της συλλογικής ασυνείδητης ψυχής σαν ζαλισμένο λεπιδόπτερο στο τέλος της άνοιξης με μια βέβαιη πορεία προς τη γη και τη μεταμόρφωση. Χάνοντας και τα τέσσερα φτερά του μεταμορφώθηκε αντίστροφα σε χρυσαλλίδα. Στιγμές μετά σε παιχνιδιάρικο καινοφανές σκουλήκι και χώθηκε  απρόθυμα σε μια γη που του λάχε σκληρή ξερή και άγονη… Το σώμα του Μόζυ αλλάζοντας πλευρό ξαγρύπνησε στιγμές ανήσυχα αλλά συνέχιζε να πεταρίσει τ΄ αστραποβόλα του βλέφαρα . Ήταν τώρα γαιοσκώληκας και μετά πυγολαμπίδα και φωσφόριζε κάτω από τη γη και τη γονιμοποιούσε  με λάμψεις, ηλεκτρισμό και υγρασία. Έξω ο Ήλιος είχε ανατείλει περήφανος ξανά και τον περίμενε…