Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

14. 

Επί χρόνια τον στοίχειωναν οι κραυγές απόγνωσης των ανθρώπων που πέθαιναν αργά γύρω του εκείνη τη νύχτα, μην αντέχοντας το κρύο, ενώ ο ίδιος είχε εξασφαλίσει μια θέση στη σωσίβια λέμβο. Η ατμόσφαιρα , όπως άλλωστε και οι αναμνήσεις, γινόταν ακόμη πιο εφιαλτική, καθώς κάποιες σωστικές λέμβοι, ελάχιστα γεμάτες, δεν επέστρεψαν ποτέ να σώσουν μερικούς από εκείνους που έκαναν δραματική έκκληση για βοήθεια.


Ήταν εκεί, στο απόλυτο σκοτάδι, πάνω από το παγωμένο νερό, δίχως να ελπίζει σε τίποτα. Σκεφτόταν ότι αυτό είναι το τέλος. Και προσευχόταν... ώσπου το ξανθό κορίτσι άρπαξε το χέρι του και τον έσυρε με απίστευτη δύναμη να ανέβει στη βάρκα.

Θα ‘ταν δε θα ‘ταν είκοσι χρόνων. Τον συντρόφευσε όλη εκείνη τη νύχτα, μα το επόμενο πρωί μέσα στην αναστάτωση χάθηκε. Δεν μπορούσε να θυμηθεί το όνομά της, παρά μόνο το γλυκό της χαμόγελο και τη λαχτάρα της να παλέψει, να τα καταφέρει. Να βρει την αδερφή της που είχε επιβιβαστεί σε άλλη βάρκα, να αγκαλιάσει και πάλι τους γονείς της, να ξαναδεί τις πολυαγαπημένες γάτες της!

-        Όλα θα περάσουν γρήγορα…Θα το δείς, του είχε πει το χαμηλόφωνα χαιδεύοντάς του μέτωπο.


Καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού αναρωτιόταν, όπως έκανε συχνά, αν υπήρξε πραγματικά ή αν η φαντασία του έπαιζε ακόμη ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Αυτά τα λόγια και το χάδι του κοριτσιού όμως τον είχαν σώσει εκείνο το βράδυ και η ανάμνησή τους έγινε το καταφύγιό του σε όλα τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν…


Δύο χτυπήματα στην πόρτα του υπνοδωματίου διέλυσαν τις θολές του σκέψεις.

-      - Τζον; ακούστηκε η φωνή του Πωλ κι έπειτα ξεπρόβαλε και ο ίδιος κοιτώντας τον στα μάτια σα να περίμεναν κι οι δυο τους τούτη τη στιγμή. Έφτασε η ώρα, πάμε δίπλα…

Τον βοήθησε να σηκωθεί και να φορέσει καθαρά ρούχα. Έπειτα κατευθύνθηκαν με αργά βήματα αλλά πιο αποφασιστικά από ποτέ στο διπλανό διαμέρισμα…

Στο διαμέρισμα της χήρας Χίλντα τίποτε δε θύμιζε την ευχάριστη ατμόσφαιρα στην αρχή του δείπνου. Το εύθυμο κλίμα και τις αβρότητες μεταξύ των συνδαιτυμόνων είχε πλέον διαδεχθεί η ψυχρότητα, η σιωπή και η αγωνία. Η άφιξη της Λίμπυ Χόλμαν πριν από λίγο είχε ξαφνιάσει τους αρσενικούς της παρέας και ιδιαιτέρως το Μόζυ.



- Τώρα που έφτασε και ο Τζων και είμαστε όλοι εδώ είναι ώρα να πέσουν οι μάσκες, ανακοίνωνε η Χίλντα κάθως σέρβιρε με φροντίδα στους καλεσμένους σπιτική πουτίγκα λεμονιού….


2 σχόλια:

  1. Catmother, μας άφησες σύξυλους!! Και η Λίμπυ εκεί;
    Δεν θα θελα να είμαι στη θέση του επόμενου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Nαι, ναι! Νομίζω ότι το μενού εκτός από πουτίγκα είχε και καυτή πατάτα :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή