Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014




21.1


 Μίρτλ γύρισε βιαστική στο ξενοδοχείο, ανυπομονώντας να διαβάσει την συνέχεια του ημερολογίου. Τα γράμματα τα αναγνώρισε από την πρώτη στιγμή: ήταν της γιαγιάς της, Μαντλέν. Αυτά όμως που διάβασε δεν ταίριαζαν με την εικόνα της γλυκιάς ηλικιωμένης γυναίκας  που γνώριζε η ίδια. Μέσα από τις σελίδες, αναδύθηκε η πραγματική γυναίκα που υπήρξε κάποτε  η Μαντλέν , μια εγκαταλειμμένη κόρη, γεμάτη πίκρα και μίσος για τον πατέρα που έπαιζε με την ζωή της. Μια  αδελφή που δεν μπόρεσε να αποκαλύψει  στον αγαπημένο της αδελφό την πραγματική της ταυτότητα, πριν αυτός δολοφονηθεί. Μια γυναίκα ταλαντούχα,  εκδικητική  και αποφασισμένη …….

Αύγουστος 1931……

Ο εφιάλτης τελείωσε. Έχω λόγους να θεωρώ τον εαυτό μου – και το παιδί που περιμένω – ασφαλή. Βρίσκομαι στη Ζυρίχη, όπου κανείς  δεν  με ξέρει και δεν θα με αναζητήσει. Γράφω αυτές τις γραμμές, επιχειρώντας να βάλω μια τάξη στα συναισθήματά μου και στα όσα μου συνέβησαν. Άλλωστε πώς αλλιώς θα περάσουν οι ατέλειωτες ημέρες αναμονής μέχρι την ημέρα που θα φτάσει το λατρεμένο μου μωρό;  Ίσως κάποτε μπορέσω να του δώσω να διαβάσει αυτό το ημερολόγιο της παράνοιας και της τρέλας, ίσως πάλι όχι………….
    
      ....   Με θυμάμαι πάντα να περιμένω τον πατέρα να γυρίσει, ήταν ολόκληρος ο κόσμος μου και τον λάτρευα! Όταν έφυγε για την Αμερική ένιωσα προδομένη, αλλά μου υποσχέθηκε ότι σύντομα θα μας έπαιρνε, εμένα και την μαμά, μαζί του. Μετά ήρθε το ναυάγιο και ο κόσμος μου κατέρρευσε.  Καθώς μεγάλωνα , στο βαρετό Φάκενχαμ, έπλασα με το μυαλό μου την εικόνα του ήρωα που έχασε τη ζωή του στον Τιτανικό, αφού πρώτα έσωσε δεκάδες επιβάτες. Αυτό με βοήθησε κάπως να αντέξω την απώλειά του. Η μητέρα μου δεν μίλαγε καθόλου γι αυτόν και σύντομα παντρεύτηκε έναν βαρετό τραπεζίτη, πολλά χρόνια μεγαλύτερό της. Την μίσησα γι αυτό.  Πίστευα ότι πρόδωσε την μνήμη του πατέρα μου. Μόνη μου παρηγοριά ήταν ο φίλος μου Μόζυ, με τον οποίο πέρναγα τις περισσότερες ώρες της μέρας παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας μου και του πατριού μου. Ήταν βλέπετε «μπάσταρδος» και Εβραίος και δεν ταίριαζε με την «κοινωνική μας τάξη». 

 Δεν ξέρω  πότε το υποψιάστηκα πρώτη φορά όμως σιγά σιγά, κατάλαβα αυτό που μου  έκρυβαν. Ο Μόζυ ήταν κάτι πολύ περισσότερο από φίλος μου, ήταν αδερφός μου! Τα μισόλογα του κόσμου, το φανερό μίσος της μητέρας μου γι αυτόν και την οικογένειά του και κάτι παλιά γράμματα που βρήκα στο συρτάρι της ένα απόγευμα που είχαν πάει με τον πατριό μου στο Λονδίνο, με διαβεβαίωσαν ότι οι υποψίες μου ήταν αληθινές. Δεν το είπα ποτέ στον Μόζυ για να μην του χαλάσω την εικόνα που είχε για τον πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε – η μητέρα του, του είχε πει ότι ήταν ένας ήρωας  που πέθανε στον Μεγάλο Πόλεμο πολεμώντας για την Πατρίδα.

Από νωρίς ο Μόζυ έδειξε ότι ήταν διαφορετικός και ‘γώ αγκάλιασα με όλη μου την ψυχή την διαφορετικότητά του.  Του άρεσε η μουσική και το θέατρο, να ντύνεται παράξενα και να αναπαριστά τα νούμερα που βλέπαμε στο βαριετέ. Πολλές φορές  τραγουδούσαμε μαζί επιτυχίες της εποχής και ανεβάζαμε τις  δικές μας παραστάσεις. Όμως η ζωή στην ασφυκτικά συντηρητική Αγγλική επαρχία δεν ανεχόταν το  διαφορετικό  και όσο μεγάλωνε ο Μόζυ τόσο υπέφερε. Αποφάσισε να φύγει για το Βερολίνο  και να κάνει καριέρα σαν τραγουδιστής.  
     
 Σε λίγους μήνες το έσκασα και γω από το σπίτι και βρέθηκα στο Παρίσι , οπουδήποτε στον κόσμο θα ήταν καλύτερα από το Φάκενχαμ και φυσικά το Παρίσι ήταν το κέντρο του κόσμου εκείνη την εποχή. Για να  ζήσω άρχισα να τραγουδώ σε καμπαρέ με το όνομα «Κόκκινη Γάτα» και σύντομα έγινα αρκετά γνωστή. Αλλά και ο Μόζυ στο Βερολίνο απέκτησε σύντομα φήμη, εφευρίσκοντας τον χαρακτήρα του Μο Φρέχε, του Μο του Σκανδαλιάρη, που τον έκανε γρήγορα διάσημο  κομφερασιέ . Τα πήγαμε και οι δύο καλά παρ ότι ξεκινήσαμε  με μόνα  εφόδια το ταλέντο μας και τη φιλοδοξία μας . Σύντομα ήμασταν γνωστοί σε  όσους σύχναζαν στα καμπαρέ   Παρισιού  και Βερολίνου και βγάζαμε χρήματα που μας επέτρεπαν να ζήσουμε μια ζωή γεμάτη  λάμψη και τρελές διασκεδάσεις.
    
 Τότε ήταν που άρχισα να παίρνω εκείνα τα περίεργα γράμματα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Γράμματα από μια άγνωστη γυναίκα, την Λίμπυ Χόλμαν που μου έγραφε ότι γνωρίζει κάτι  σχετικά με τον πατέρα μου που θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω. Στην αρχή πίστεψα ότι κάποιος μου έκανε μια κακόγουστη φάρσα, αλλά όταν έλαβα με το ταχυδρομείο  μια φωτογραφία που με έδειχνε στην αγκαλιά του πατέρα μου και την είχε πάρει μαζί του όταν έφυγε για το μοιραίο ταξίδι, ο κόσμος μου σχεδόν κατέρρευσε.



Αρχίσαμε την αλληλογραφία και η Λίμπυ άφησε να εννοηθεί  ότι ήταν συνεπιβάτης του πατέρα μου στον Τιτανικό όπου και τον γνώρισε .  Λίγο πριν μπουν στις σωσίβιες λέμβους της εμπιστεύτηκε την φωτογραφία και της είπε να προσπαθήσει να έρθει σε επαφή μαζί μου και να μου διηγηθεί τα όσα συνέβησαν, αν εκείνος δεν τα κατάφερνε να σωθεί.  Γεμάτη έξαψη, της έγραψα ότι θα πήγαινα να την βρω στην Αμερική για να μου διηγηθεί τα πάντα, αλλά εκείνη μου απάντησε ότι δεν ήταν η κατάλληλη εποχή για λόγους που δεν διευκρίνισε. Περίμενα μάταια και άλλο γράμμα της αλλά δεν έδωσε σημεία ζωής για αρκετούς μήνες. Και όταν  αποφάσισα να πάω ούτως ή άλλως και να την αναζητήσω, έφτασε καινούριο της γράμμα με την πληροφορία ότι κάποιος Πωλ  ευθυνόταν για τον θάνατο του πατέρα μου και ότι η Λίμπυ τον είχε εντοπίσει. Έτρεξα αμέσως στο Βερολίνο για να ανακοινώσω στον Μόζυ ότι φεύγω για Αμερική με σκοπό να βρω αυτόν τον Πωλ και να πάρω εκδίκηση για τον πατέρα που μου στέρησε.  Ο γλυκός μου Μόζυ δεν ήθελε να με αφήσει και προσφέρθηκε να πάει αυτός στη θέση μου.Με κάποιο τρόπο με έπεισε και του υποσχέθηκα ότι δεν θα κάνω τίποτα αν δεν ερευνήσει εκείνος πρώτος την κατάσταση και με ενημερώσει για το πώς έχουν τα πράγματα.

 Από τα πρώτα του γράμματα κιόλας κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά.  Όταν ο Μόζυ άφησε να εννοηθεί ότι ο πατέρας μου πιθανώς να μην είχε πνιγεί στο ναυάγιο, αλλά να ζούσε ακόμη στην Ν. Υόρκη, έφυγα σαν τρελή με το πρώτο εισιτήριο  που βρήκα.  Μέχρι να φτάσω είχαν χαθεί και τα ίχνη του Μόζυ και αναγκάστηκα να απευθυνθώ σε έναν ντετέκτιβ, τον Σκαρ ,  προσπαθώντας να βρω τον πατέρα μου. Ο Σκαρ ήταν πολύ γοητευτικός και μη έχοντας τίποτε καλύτερο να κάνω όσο περίμενα τα αποτελέσματα των ερευνών του, αλλά και για να του δώσω ένα επιπλέον κίνητρο, κοιμόμουν μαζί του.  Από μεριάς μου δεν σήμαινε τίποτα, αυτός όμως φαινόταν τσιμπημένος μαζί μου. Σύντομα ο Σκαρ βρήκε τα ίχνη του Μόζυ και μαζί και του πατέρα μου. Ήταν λοιπόν αλήθεια! Ζούσε όλον αυτόν τον καιρό στη Ν. Υόρκη!
 Έτρεμα όταν με πήρε μαζί του να επισκεφτούμε το σπίτι κάποιας Χίλντα, όπου πίστευε ότι θα βρούμε τον πατέρα μου.
Συνεχίζεται………….

4 σχόλια:

  1. Γιά όσους ενδιαφέρονται ακόμα αύριο θα ακολουθήσει η συνέχεια και - ελπίζω - το τέλος αυτής της χαοτικής ιστορίας. Τόλμη και γοητεία το κάναμε πια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος13:14

    Γουαααααου! Μόνο αυτό σου λέω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eξαιρετικότατο! Μπαίνουν επιτέλους όλα σε μια σειρά! Και ακόμα καλύτερα.... έχουμε ακόμα επεισόδειο! YAYYYYY!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος18:53

    Η αλήθεια είναι ότι το χρειαζόμουν αυτό το κεφάλαιο, διότι είχα κάποιες απορίες οι οποίες και λύθηκαν!
    Καλή συνέχεια! Ή καλό επίλογο! Ότι θέλετε διαλέγετε, εμείς έτσι κι αλλιώς εδώ θα είμαστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή