8. Ο Ερημίτης

Τοσκάνη – 16^ος Αιώνας

Είχαν περάσει 2 μήνες από το τελευταίο όραμα της Αϊσλιν και όλο αυτό τον καιρό προσπαθούσαν να το ερμηνεύσουν. Τώρα πια το όραμα ήταν ξεκάθαρο. Η Αϊσλιν θα έπρεπε να ταξιδέψουν με τον Μακ, τον μέλλον σύζυγο της, ως την Τοσκάνη. Εκεί, θα έβρισκαν έναν χριστιανό ερημίτη με τον οποίον η Αϊσλιν θα έμενε έγκυος και θα  μεγάλωνε το μωρό μαζί με τον Μακ. Ο απόγονος αυτής της ένωσης θα ήταν ο πρώτος Ντε Σαν Φαλ. Αυτή η ένωση θα ήταν ευλογία για την Αρχαία Θρησκεία και κατάρα για την νέα θρησκεία.

 Βράδιαζε και η Αϊσλιν με τον Μακ βρισκόταν μέσα στο δάσος. Αντίκρισαν κάπου στον ορίζοντα ένα φως μέσα σε ένα σπιτάκι στην μέση του πουθενά και κατευθύνθηκαν προς τα εκεί. Χτύπησαν την πόρτα. Ένας γεράκος άνοιξε την πόρτα. Φορούσε καλογερικά και παλιά ρούχα, είχε μια μακριά γενειάδα γκρίζα, και ένα ροζάριο κρεμασμένο στον λαιμό του.

-Πως μπορώ να σας βοηθήσω παιδιά μου; Ρώτησε με καλοσύνη βλέποντας το νεαρό ζευγάρι.

-Έχουμε χαθεί μέσα στο δάσος και βραδιάζει… Μήπως θα μπορούσατε να μας φιλοξενήσετε; Ρώτησε ο Μακ αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια.

Ο Ερημίτης άνοιξε διάπλατα την πόρτα του.

-Μα φυσικά παιδιά μου, το σπίτι μου είναι φτωχικό μα σίγουρα μπορώ να σας παρέχω λίγη ζέστη και ένα κομμάτι ψωμί με ελιές. Μάλιστα τώρα έβγαινα για να μαζέψω ξύλα.

Το νεαρό ζευγάρι κοιτάχτηκε στα μάτια. Αυτή ήταν η τέλεια ευκαιρία. Η Αϊσλιν έπιασε το κόσμημα που φορούσε στο λαιμό.

-Θα έρθουμε λοιπόν να σε βοηθήσουμε! Είπε ο Μακ.

-Δεν χρειάζεται παιδιά μου, μπορώ και μόνος μου.

-Δεν μπορείς να κουβαλήσεις άλλωστε Μακ με την μέση σου. Άσε με να πάω εγώ μαζί του. Είπε η Αϊσλιν και κοίταξε με νόημα τον Μακ.

-Ναι, ναι, φυσικά και μπορείς να πας, και δεν δεχόμαστε καμία άρνηση, θα μας φιλοξενήσετε, αφήστε μας να σας βοηθήσουμε κι’εμείς…

-Αν αυτό θέλετε παιδιά μου, ας γίνει, αφήστε με μόνο να πάρω το φανάρι μου… απάντησε ο ερημίτης και αφού μπήκε να πάρει το φανάρι του, ξεκίνησαν με την Αϊσλιν για ξύλα μέσα στο σκοτεινό πια δάσος.

Σε όλο τον δρόμο τον ρωτούσε για την μοναχική ζωή του, τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε όλα αυτά τα χρόνια και εκείνος τις απαντούσε με καλοσύνη και πολύ χαρά.

-Όταν έχεις κορίτσι μου οδηγό τον Θεό όλα ξεπερνιούνται… της απαντούσε εκείνος.

-Και το σωματικό; Πως το απωθείς γέροντα μου; Γιατί και εγώ παρθένα είμαι και μερικές φορές απλά δεν κρατιέμαι… ρώτησε η Αϊσλιν με ένα πονηρό ύφος και ξεκούμπωσε λίγο το ρούχο της για να φανεί το στήθος της. Ο Ερημίτης μόλις το είδε έστρεψε το βλέμμα του αλλού, της γύρισε την πλάτη και άρχισε να ανασαίνει βαριά. Χρόνια πολεμούσε τον σωματικό πειρασμό και τώρα να’ τον μέσα σε ένα δάσος μόνος με μια σαγηνευτική γυναίκα.

-Ο Διάβολος σε έστειλε;

Η Αϊσλιν δεν απάντησε. Έβγαλε τα ρούχα της και τον πλησίασε. Από το κόσμημα που φορούσε στο λαιμό, έβγαλε μια κόκκινη σκόνη στην χούφτα της.

-Δεν υπάρχει διάβολος γέροντα… Φίλα με… είπε η Αϊσλιν και φύσηξε την κόκκινη σκόνη στην μούρη του ερημίτη. Αυτός δεν άντεξε. Άρχισε να την φιλάει παθιασμένα και να βγάζει τα ρούχα του. Ηδονή. Πόσο γλυκιά είναι! Σκέφτηκε καθώς έμπαινε μέσα της. Βυθίστηκαν και οι δυο μέσα σε αυτήν. Κανείς από τους δυο δεν είχε νιώσει ποτέ το πάθος και την ηδονή του σεξ. Και ήταν τόσο ζωώδες που δεν κατάλαβε κανείς από τους δυο πότε τέλειωσε μέσα της. Ούτε την σταγόνα από το αίμα της, ούτε την σταγόνα από το σπέρμα του που έπεσαν μαζί στο χώμα. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο που εκατοντάδες χρόνια αργότερα θα γεννηθεί ένα ανίερο τέρας από την ένωση τους…

Επόμενη Κάρτα: Η Σελήνη