Σάββατο 10 Μαΐου 2014

5.





9 μήνες πριν το μεγάλο γεγονός


Ξύπνησε σε βαθύ σκοτάδι νιώθοντας ρυθμικούς παλμούς και τους υπόκωφους θορύβους πέρα απ΄ την σάρκα του. Μόνος του, καλά προστατευμένος σε μια ημερομηνία που σχεδόν του την είχαν ψιθυρίσει …
Το μόνο που είχε σημασία ήταν ότι ξύπνησε γεμάτος περιέργεια στο αμπάρι ενός πλοίου. Εκεί ήταν που ένοιωσε τυχερός στο Πάντα, χωρίς τέλος και στεριανό προορισμό.
Οι κινήσεις του μοναδικές και περιορισμένες καθώς κολυμπούσε και ανέπνεε με κάτι σαν βράγχια, κουλουριασμένος και ψηλαφώντας  τα άκρα του στο απόλυτο σκοτάδι μισο-χαμογελώντας …
Μίλια μακριά κάποιοι παιχνιδιάρικοι πιγκουίνοι μετά το άγαρμπό τους βάδισμα, έσκιζαν τα φωτεινά νερά σαν ζωντανές τορπίλες. Τα μωρά της φώκιας, ακολουθούσαν τη μάνα τους κάτω απ΄ τις κρυφές κι απόμερες θαλασσινές σπηλιές, ενώ εκείνα τα δίχως όνομα υδρόβια φυτά  της ζεστής κλειστής θάλασσας - αν ήταν καν τέτοια - άνοιγαν  τα άνθη τους  σε μια μόνο στιγμή  το ένα μετά το άλλο στη σειρά  ακριβώς πάνω που το βλέμμα σου τα κοιτούσε… …και μετά έκλειναν ξανά…
Μερικές στιγμές αργότερα που μπορεί να ήταν και ώρες, περίεργα φυτά, βιβλία σφαλιστά, φυλλομετρούσαν το είναι τους στον άνεμο απελευθερώνοντας τις σελίδες τους. Αυτές σαν πουλιά πετούσαν πάνω του…  …και πέρα από τις γνωστές σ΄ αυτόν  θεόρατες βουνοκορφές ως τα τώρα ανυπέρβλητες, στο δρόμο πέρα απ΄ τον μεγάλο ωκεανό…
Εκεί που αφουγκράστηκε την απόμακρη στην αρχή γλυκιά μελωδία  ενός καμπαρέ χτισμένου από κόντρα πλακέ, μια αχτίδα Φώτος ευλόγησε το αριστερό του γέρικο μάτι και ξύπνησε ως Γερο Τζών Aestivalis.

Νέα Υόρκη Πρωί. Ζεστό κατακαλόκαιρο του 1930.



Ο Τζών σηκώνεται ξυπόλυτος στο μισοφωτισμένο υπόγειο κατάλυμά του και σχεδόν παραπατάει πάνω από φωτογραφίες τηλεγραφήματα και αποκόμματα εφημερίδων. Για μια ακόμη φορά το βλέμμα του καρφώνεται σε μια κάρτ ποστάλ. Σε εκείνο το νεανικό γυναικείο πρόσωπο με το κοντό κερωμένο σχεδόν αγορίστικο μαλλί. Την  πετάει απαλά αλλά μακριά.
Αγκαλιά με την καλά κρυμμένη του νταμιτζάνα ουίσκι, ανακάθεται στο σαρακοφαγωμένο κρεβάτι και βλέπει.
Βλέπει όσα ποτέ του δεν είχε δει
Μισεί όσα μέρη δεν πρόφτασε να επισκεφθεί.
Υπόσχεται όσα ποτέ του δεν είπε, να πει.
Πίνει, μεθάει και βρίζει.
Μονολογεί και ψιθυρίζει.
Πέφτει σε παραλήρημα και εύχεται. Και περιμένει.
Περιμένει την τη μεγάλη μέρα.
Ολοφάνερα πια
Ώρες μετά ξυπνάει. Μοιάζει απόγευμα.
Ετοιμάζεται γρήγορα. Βάζει το μοναδικό του σποραδικά τρύπιο κουστούμι, το σχεδόν κλεμμένο του ημίψηλο και τα καλογυαλισμένα του τώρα παλιοπάπουτσα, κρύβει καλά το ποτό του, δρασκελάει την πόρτα του δωματίου και βγαίνει στο φως.
Σταματά και σωπαίνει. Κοιτάζει τον Ήλιο κατάματα μέχρι να δακρύσει. Κάτι μουρμουρίζει σαν υπόσχεση και συνεχίζει το γρήγορό του βήμα. Τρέχει προς το ταχυδρομείο και στέλνει βιαστικά άλλο ένα τυχαίο του τηλεγράφημα.
Περιπλανιέται στους γύρω δρόμους και τελικά βρίσκει εκείνη την πλατεία που λογάριαζε. Ανεβαίνει στο βάθρο του αγάλματος, και γεμάτος έκσταση και δάκρυα στα μάτια ουρλιάζει την απόλυτή του αλήθεια. Εκεί Νιώθει και Είναι…ο κάτοχος της αλήθειας, ο κοινωνός της γνώσης της μεγάλης μέρας που έρχεται.
Οι περαστικοί γεμάτοι περιέργεια ακούνε για την μια και μοναδική και μαζική  ''Ανάδυση Πιθανοτήτων'' που φωνάζει ολόγρος  ο Γερο - Τζών.
_ …όταν ο κόσμος μας αυτομάτως και αστραπιαία αλλάξει τροχιά και υπόσταση και εγκολπωθεί από το μοναδικά πραγματικό σύμπαν. Εκεί που - και η μέρα αυτή είναι κοντά σας λέω- μόνο, το πρέπων το σωστό, το δίκαιο και το θεόπνευστο υπάρχει, είπε και λιποθύμησε σβήνοντας πάνω στο έκπληκτο πλήθος.

Συνεχίζεται ……

4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος01:33

    Αυτά είναι.... Ωραίος τύπος, νομίζω ότι μόλις έγινα γκρούπι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν ειχε πραλαβει αυτόν η χηρα μπορει και να μη γινοτανε τελικα Μεσσίας !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ωραιο φοντο η Νιου Γιορκ τελικα...
    http://www.youtube.com/watch?v=tA4a6kj2yBc

    ΑπάντησηΔιαγραφή