12.

Νέα Υόρκη, Φεβρουάριος 1931

Ο Πίτερ Σκάρλετ τράβηξε τις κουρτίνες κι ένοιωσε τον ήλιο να του μαχαιρώνει τα μάτια και το στομάχι του να ανακατεύεται. Απόρησε με το γεγονός. Στην πραγματικότητα, δύο μπουκάλια μπέρμπον και μερικά πτώματα, ήταν μέρος της καθημερινής του ρουτίνας σ’ αυτήν την γκρίζα σκληρή πόλη που ζούσε από τότε που έφυγε από τη μικρή ασήμαντη γενέτειρα του, στη πολιτεία της Γιούτα.

Γεννημένος στο γύρισμα του αιώνα, το έβδομο από τα εννιά παιδιά μιας εξαιρετικά φτωχής και ασφυκτικά συντηρητικής αγροτικής οικογένειας μορμόνων της  «Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων τωνΤελευταίων Ημερών», αισθανόταν πάντα τον εαυτό του διαφορετικό από τα’ αδέλφια του. 
Χαμένος σε ατελείωτες ονειροπολήσεις, ξεχρέωνε τις ώρες που τον τσάκωναν να διαβάζει ό,τι έπεφτε στα χέρια του κρυμμένος στον αχυρώνα, με άφθονο ξύλο και κηρύγματα από την μεριά του πατέρα του και ατελείωτες προσευχές και δάκρυα, εκ μέρους της  θρησκευόμενης μάνας του.

Δέκα χρόνια μετά την ηρωική του απόδραση από τη Γιούτα, δέκα χρόνια στους σκοτεινούς, κακόφημους δρόμους της Νέας Υόρκης που θέριευε σαν ένα παντοδύναμο τέρας, ο Πίτερ εξακολουθούσε, παρά τις ελπίδες του, να νοιώθει ξένος, διαφορετικός, ανίκανος να ενταχθεί στο καινούριο περιβάλλον. Ίσως ήταν η στενόχωρη ηθική που γαλούχησε τα παιδικά του χρόνια, ίσως πάλι ο ρομαντισμός του επαρχιώτη που έκρυβε κάτω από το ετοιματζίδικο φτηνό κουστούμι του, ένα ήταν σίγουρο: Ο Πίτερ  Σκάρλετ, γνωστός στην πιάτσα των δευτεροκλασάτων ιδιωτικών ντεντέκτιβ ως «Σκαρ», ένα λογοπαίγνιο με το όνομά του, αλλά και την ουλή που στόλιζε το δυνατό έξυπνο πρόσωπό του,  θεωρούνταν απ’ όλους αδιάφθορος. Σίγουρος πως η μάνα του θα διαφωνούσε σοβαρά μ’ αυτήν την άποψη, άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στις αισθησιακές καμπύλες του κατάλευκου γυμνού κορμιού με τα βαμμένα πύρινα αγορίστικα  μαλλιά που ξεπρόβαλε κάτω από τα αναστατωμένα σεντόνια και προσπάθησε να ανασυνθέσει τα γεγονότα της χτεσινής μέρας.

- Ονομάζομαι Ρεντ, ήταν οι πρώτες κουβέντες που βγήκαν από το κατακόκκινα χείλη της. Μάντι Ρεντ.  Το κομψό καλοραμμένο ταγέρ, στο πορφυρό του αίματος, το μικρό καπελάκι με το βέλο που έκρυβε τα μελαγχολικά μάτια και τα κόκκινα αγορίστικα μαλλιά, η υποψία μια καλά κρυμμένης γαλλικής νότας στον τρόπο που πρόφερε τις λέξεις και η νωχελική στάση του υπέροχου κορμιού της, έφερε στο νου του ντεντέκτιβ την εικόνα ενός αρπακτικού, μιας κατακόκκινης γάτας που παραμόνευε το θύμα της.

- Πίτερ Σκάρλετ, σχεδόν συνονόματος, αστειεύτηκε αυτός. Φώναζέ με Σκαρ. Ευρωπαία;

Εκείνη χαμογέλασε αινιγματικά και του πέταξε έναν φάκελο στο γραφείο.

- Θέλω να εντοπίσετε για μένα αυτόν τον άνθρωπο. Πιστεύω πως βρίσκεται εδώ, στην Νέα Υόρκη.

Ο φάκελος περιείχε 200 κολλαριστά δολάρια και μια φωτογραφία. Σημειωμένος με κόκκινο κύκλο, ένας νέος άνδρας, ντυμένος με τη μόδα των αρχών του αιώνα με ένα χαμόγελο γεμάτο σιγουριά και αισιοδοξία, πόζαρε μαζί με την παρέα του στην κουπαστή ενός υπερωκεάνιου.

Τα χρήματα του φάνηκαν πολλά και η φυσιογνωμία του άνδρα, αμυδρώς γνώριμη, σαν κάποιο πρόσωπο  που συναντά κανείς  κάθε μέρα, αλλά δεν το προσέχει σχεδόν  ποτέ. Για το πλοίο όμως ήταν σίγουρος.

- Μα αυτό είναι ο... «Τιτανικός»!

Η Γάτα χαμογέλασε και μισόκλεισε τα μάτια.

Όλα αυτά συνέβησαν το προηγούμενο μόλις πρωί, αλλά του φάνηκε πως είχαν μεσολαβήσει μέρες. Μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο, ο ποταμός Χάντσον ξέβρασε δεκατέσσερις σάκους ανατριχίλας. Τα κομμάτια των διαμελισμένων σωμάτων που περιείχαν, ανήκαν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις στον Τζάκ Ντάιαμοντ, διάσημο Κάπο της μαφίας και τελείως ανεξήγητα, στον Ρίτσι Μέλοουν, δευτερότοκου γιού του πλουσιότερου ανθρώπου της Νέας Υόρκης. Οι φήμες οργίαζαν. Άλλοι έλεγαν πως είχε ξεσπάσει πόλεμος για τον έλεγχο του λαθραίου αλκοόλ, άλλοι πως επρόκειτο για ερωτικό ξεκαθάρισμα με επίκεντρο το καυτό κορμί της Λίμπυ Χόλμαν, ακόμα και την παράλογη υπόθεση της «Μαύρης Χήρας»  που δηλητηρίαζε κρυφά τους εραστές της για να στέλνει τα τρόπαια των φόνων της σε  τυχαίους παραλήπτες ανάφερε κάποιος. Αλλά κατά βάθος όλοι συμφωνούσαν ότι καμιά από αυτές τις υποθέσεις δεν μπορούσε να σταθεί  στη λογική. Το μυστήριο έμοιαζε αδιαπέραστο κι η αστυνομία της Νέας Υόρκης έδειχνε να τα έχει χαμένα.

                                                                                                                                  ...Συνεχίζεται......