Νέα Υόρκη, Φεβρουάριος 1931
Πάει κι αυτός… Τζάκ Ντάιαμοντ…. Κι αυτός… Ρίτσι Μέλοουν…
Δύο λιγότεροι, χαλάλι ο κόπος μου… Κι ας βρούνε τα
κομμάτια του στον ποταμό κι ας τα ψάχνουν στην αδηφάγα θάλασσα… Πόλεμος
συμμοριών γράφουν οι εφημερίδες… Πόλεμος
για τον έλεγχο του παράνομου αλκοόλ… Χα! Άσε τους να ψάχνουν… Στο τέλος, ποιος είμαι
εγώ; Ένας τρελός, ένας προφήτης… Τους το έλεγα, το τέλος έρχεται… Όσα χαρήκατε,
τη ζωή, τα πλούτη, τον έρωτα, ξεχάστε τα! Το τέλος έρχεται….
Για όλους
εκείνους που ήταν εκεί και γλυτώσανε... Τα πατώματα τους θα θρέψουν την
εκδίκησή μου και ο θρήνος τους θα μου γλύψει τις πληγές σαν το σκυλί… Άλλοι
ντυμένοι ναυτικοί και οι άλλοι με τα κουστούμια τους ακριβά και ατσαλάκωτα.
Ματωμένα…
Κοσμήματα και γούνες και
κρύο και παγωμένο νερό… Στην άλλη βάρκα, στην άλλη βάρκα… Και πουθενά, πουθενά
μια θέση για την φτωχή κοπέλα με το τριμμένο φουστανάκι της. Με τα μεγάλα μάτια
της να τρώνε το σκοτάδι και τον πανικό με αξιοπρέπεια… Να χωρέσει το σκυλάκι της
κυρίας…. Να σωθεί ο γιός μου…. Τα διαμάντια μου… Όχι εσύ, εσύ δεν χωράς…
Κουράγιο αγάπη μου, θα τα καταφέρουμε…
Κουράγιο αγάπη μου…. Το τέλος είναι κοντά…. Πάρε ανάσα κρατήσου… Να! Κάποιοι παιχνιδιάρικοι πιγκουίνοι μετά το
άγαρμπό τους βάδισμα, σκίζουν τα φωτεινά νερά σαν ζωντανές τορπίλες. Τα μωρά
της φώκιας, ακολουθούν τη μάνα τους κάτω από τις κρυφές κι απόμερες θαλασσινές
σπηλιές, ενώ εκείνα τα δίχως όνομα υδρόβια φυτά
της ζεστής κλειστής θάλασσας, ανοίγουν τα άνθη τους
σε μια μόνο στιγμή το ένα μετά το
άλλο …και μετά τα κλείνουν ξανά… Άνοιξε τα μάτια σου…. Δες!
....Συνεχίζεται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου